Łagiewniki. Szansa dla świata

1. Miłosierdzie źródłem nadziei - słowo ks. biskupa Jana Zająca
2. Bóg bogaty w Miłosierdzie - ks. Franciszek Ślusarczyk
3. W blasku Bożego Miłosierdzia - ks. Franciszek Ślusarczyk
4. Św. Siostra Faustyna Kowalska
5. Zgromadzenie sióstr Matki Bożej Miłosierdzia
6. Kanonizacja Siostry Faustyny
7. Budowa nowej bazyliki
8. Nowoczesna architektura sanktuarium
9. Konsekracja bazyliki Bożego Miłosierdzia
10. 1. rocznica śmierci Jana Pawła II
11. Pielgrzymka Benedykta XVI
12. Dzień Chorych
13. Budowa Centrum Jana Pawła II "Nie lękajcie się"
14. Wieża widokowa
15. Boże Narodzenie
16. Katastrofa smoleńska - Msza św. żałobna
17. Kaplica Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu
18. Kaplica św. Siostry Faustyny
19. Kaplica Matki Bożej Siedmiobolesnej
20. Kaplica Świętych Obcowania
21. Kaplica Krzyża Świętego
22. Kaplica greckokatolicka św. Andrzeja Apostoła
23. Beatyfikacja Jana Pawła II - wprowadzenie relikwii
24. II Światowy Kongres Bożego Miłosierdzia
25. Aula Jana Pawła II
26. Pielgrzymka pracodawców i przedsiębiorców
27. Wielki Tydzień
28. Niedziela Bożego Miłosierdzia - 2012 r.
29. Pielgrzymka słowackich grekokatolików
30. Msza św. w intencji Ewangelizacji Krakowa - 2012 r.
31. Zima w Łagiewnikach

Bóg bogaty w Miłosierdzie

Te słowa - pełne nadziei - stały się nie tylko myślą przewodnią encykliki Jana Pawła II o Bożym Miłosierdziu , ale także hasłem jego ostatniej pielgrzymki do Polski w 2002 roku. Jej głównym celem była konsekracja nowej bazyliki w krakowskich Łagiewnikach oraz zawierzenie całego świata Bożemu Miłosierdziu. Ukazując główny cel tego wydarzenia, Ojciec Święty mówił: "przybyłem do Łagiewnik, aby konsekrować tę nową świątynię. Jestem bowiem przekonany, że jest to także szczególne miejsce, które Bóg obrał sobie, aby tu wylewać łaski i udzielać swego miłosierdzia. Modlę się, by ten kościół był zawsze miejscem głoszenia orędzia o miłosiernej miłości Boga; miejscem nawrócenia i pokuty; miejscem sprawowania ofiary eucharystycznej - źródła miłosierdzia; miejscem modlitwy - wytrwałego błagania o miłosierdzie Boże dla nas i całego świata".

1. ARKA OCALENIA NA WSPÓŁCZESNE CZASY

Człowiek współczesny mimo wielu osiągnięć naukowych i technicznych czuje coraz większą duchową pustkę. Podświadomie szuka więc mocnego punktu oparcia, a nade wszystko światła i nadziei, która daje mu szansę ocalenia tu na ziemi oraz pozwala z ufnością spojrzeć w stronę szczęśliwej wieczności. Autor projektu architektonicznego nowej bazyliki, prof. Witold Cęckiewicz, sam przyznaje, że wielu odbiorcom świątynia ta kojarzy się ze współczesnym okrętem - znakiem ocalenia. "Bo czymże jest obecnie Kościół, jak nie arką na wzburzonych falach naszych czasów, mogącą przygarnąć wszystkich szukających schronienia. A wtedy i wieża może być traktowana jak morska latarnia, wskazująca pielgrzymom spokojny kawał lądu, do którego zmierzali. I którzy docierają do Sanktuarium - osiągnęli".

W centralnym miejscu świątyni umieszczone jest tabernakulum w kształcie kuli ziemskiej, z konturami wszystkich kontynentów. Chrystus Eucharystyczny czeka w tym miejscu na każdego człowieka, zaś symboliczne krzewy, szarpane wichrem i uginające się pod ciężarem, ale pozbawione liści, symbolizują los współczesnego człowieka, który zaczyna prawdziwie żyć dopiero wówczas, gdy spotka się osobiście z Jezusem oraz doświadczy Jego Miłosierdzia. Wizerunek Jezusa Miłosiernego umieszczony nad tabernakulum pozwala przybywającym pielgrzymom dostrzec w oczach Zbawiciela Jego zatroskanie o zbawienie każdego człowieka. Przebite ręce i stopy Jezusa oraz wypływające z Jego serca strumienie łaski są cennym przypomnieniem, że Boża łaska może dotrzeć poprzez święte sakramenty do każdego serca, które otworzy się na przyjęcie tego daru. Do ufności wzywa wchodzących do świątyni wiernych już w przedsionku "kamień z Golgoty". Jest on wymowną pieczęcią miłości Boga do człowieka, która objawiła się w krzyżowej drodze Jezusa oraz Jego śmierci na drzewie krzyża. Szczególnym miejscem doświadczenia Bożego przebaczenia są konfesjonały, w których kapłani jako słudzy Miłosierdzia trwają przez cały dzień "za kratkami", przywracając wszystkim grzesznikom stającym przed Bogiem "w Duchu i prawdzie" prawdziwą wolność serca.

Ołtarz łagiewnickiej świątyni, wykonany z marmuru kararyjskiego, podobnie jak ambona, czyni z tego miejsca wymowny Wieczernik. Jest w nim miejsce dla każdego, kto usłyszy w sercu zaproszenie Zbawiciela: "Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię" (Mt 11, 28). Przy tym Bożym stole, który namaścił podczas konsekracji bł. Jan Paweł II, gromadzą się różne wspólnoty, począwszy od przedszkolaków i dzieci pierwszokomunijnych przez dorastającą młodzież, całe rodziny, wspólnoty zakonne aż po specjalistyczne grupy, jak: kolejarze, strażacy, pielęgniarki, pracownicy i wolontariusze Caritasu, osoby chore i niepełnosprawne, obrońcy życia, sportowcy, artyści, poeci, a także ludzie poszukujący sensu życia lub pragnący uporządkować swoje życie po wielu latach zagubienia czy nawet całkowitego odejścia od Boga. Wieczernik ten był świadkiem składania ślubów zakonnych, udzielania święceń kapłańskich, konsekracji nowych biskupów, a także uroczystości w wymiarze całych diecezji, które przybywają do Łagiewnik z pragnieniem, aby w tym miejscu zawierzyć swoją przyszłość Bożemu Miłosierdziu. Wśród wielu wydarzeń o zakresie międzynarodowym wyjątkowe miejsce zajmuje II Światowy Kongres Bożego Miłosierdzia, który odbył się w dniach od 1 do 5 października 2011 roku. Jego hasłem przewodnim były słowa: Miłosierdzie źródłem nadziei. Zgromadził wybitne postaci: kardynałów, biskupów, kapłanów i wiernych czcicieli Bożego Miłosierdzia z 70 krajów świata. To samo przesłanie towarzyszy trwającej od 16 października peregrynacji obrazu Pana Jezusa Miłosiernego wraz z relikwiami św. Siostry Faustyny i bł. Jana Pawła II do kolejnych parafii archidiecezji krakowskiej.

Tablice umieszczone w przedsionku Bazyliki przypominają wiernym o dwóch historycznych wydarzeniach. Pierwszym była wspomniana już konsekracja nowej świątyni 17 sierpnia 2002 roku, podczas której bł. Jan Paweł II zawierzył cały świat Bożemu Miłosierdziu. Drugim, równie radosnym wydarzeniem było przybycie do tego Sanktuarium jego następcy na stolicy św. Piotra - papieża Benedykta XVI, który spotkał się tu z chorymi 27 maja 2006 roku. Ojciec Święty skierował wtedy do wiernych krótkie, lecz bardzo bogate w treść przesłanie. Mówił wówczas: "Umiłowani Bracia i Siostry! Cieszę się, że mogę się z wami spotkać przy okazji mojej wizyty w tym sanktuarium Bożego Miłosierdzia. Z serca pozdrawiam was wszystkich: chorych, opiekunów, kapłanów, którzy w tym sanktuarium prowadzą pracę duszpasterską, siostry Matki Bożej Miłosierdzia, członków 'Faustinum' i wszystkich tu obecnych. W tej okoliczności stajemy przed dwiema tajemnicami: tajemnicą ludzkiego cierpienia i tajemnicą Bożego miłosierdzia. Na pierwszy rzut oka te dwie tajemnice wydają się sobie przeciwstawiać. Kiedy jednak staramy się je zgłębić w świetle wiary, widzimy, że istnieje pomiędzy nimi harmonia, dzięki tajemnicy krzyża Chrystusa. Jak powiedział Jan Paweł II, krzyż 'stanowi najgłębsze pochylenie się Bóstwa nad człowiekiem […]. Krzyż stanowi jakby dotknięcie odwieczną miłością najboleśniejszych ran ziemskiej egzystencji człowieka' (17.08.2002). Wy, drodzy chorzy, naznaczeni cierpieniem ciała i ducha, jesteście najbardziej zjednoczeni z krzyżem Chrystusa, a równocześnie jesteście najbardziej wymownymi świadkami miłosierdzia Bożego. Dzięki wam, przez wasze cierpienie On z miłością pochyla się nad ludzkością. To wy, mówiąc w zaciszu serca: 'Jezu, ufam Tobie', uczycie nas, że nie ma innej głębszej wiary, innej żywszej nadziei, innej gorętszej miłości od tej, jaką żywi człowiek, który w nieszczęściu zawierza siebie pewnym dłoniom Boga. A ręce ludzi, którzy wam pomagają w imię miłosierdzia, niech będą przedłużeniem tych Bożych dłoni. Bardzo chciałbym przytulić każdego i każdą z was. Choć w praktyce nie jest to możliwe, w duchu przytulam was do serca, i udzielam wam mojego Apostolskiego Błogosławieństwa, w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego".

Coroczne święto Bożego Miłosierdzia w II Niedzielę Wielkanocną, poprzedzone nowenną, która rozpoczyna się już w Wielki Piątek, gromadzi rzesze pielgrzymów z Polski i świata. Towarzyszą im biskupi, kapłani, a wytrwała posługa spowiedników z wielu wspólnot zakonnych oraz całej archidiecezji umożliwia im godne przygotowanie serc na przyjęcie tych wyjątkowych darów, o których mówił Jezus do św. Faustyny. Historia tego święta w ciągu ostatnich lat ukazuje w sposób wyraźny, jak Miłosierny Bóg pozwala nam odczuć swoją obecność w radosnych, a także bolesnych i trudnych wydarzeniach. W tę scenerię historii zbawienia wpisało się odejście Jana Pawła II do domu Ojca w 2005 roku, pogrzeb pary prezydenckiej oraz pożegnanie ofiar tragedii smoleńskiej w 2010 roku, a także radosny dzień wyniesienia do chwały ołtarzy Papieża Miłosierdzia 1 maja 2011 roku. Jego następca wiele razy podkreślał, że kluczem do zrozumienia pontyfikatu Jana Pawła II jest Boże Miłosierdzie.

2. NIE MA DLA CZŁOWIEKA INNEGO ŹRÓDŁA NADZIEI, JAK MIŁOSIERDZIE BOGA

To głębokie przekonanie, wypowiedziane przez Następcę św. Piotra podczas konsekracji łagiewnickiej Bazyliki, przyciąga pielgrzymów różnych kultur i języków. Pragną oni nawiedzić nie tylko kaplicę klasztorną z łaskami słynącym obrazem Jezusa Miłosiernego oraz grobem św. Faustyny, ale i znaleźć sakralną przestrzeń do modlitwy we własnym języku, skorzystania z sakramentu miłosierdzia oraz sprawowania Ofiary Mszy świętej. Dla wielotysięcznych grup, jak choćby corocznej pielgrzymki Radia Lumen czy wiernych obrządku greckokatolickiego ze Słowacji, Wieczernikiem modlitwy staje się Bazylika lub pobliskie błonia przy ołtarzu polowym. Mniejsze grupy językowe gromadzą się na prelekcje o Bożym Miłosierdziu w pobliskiej auli Jana Pawła II, a na sprawowanie liturgii - w jednej z kaplic w dolnej części Bazyliki. O ich wyposażenie zatroszczyli się wierni różnych narodów, tworząc szczególną więź wiary i miłości we wspólnocie Kościoła, który jest domem dla wszystkich ludów i języków.

O tej prawdzie przypomina pielgrzymom kaplica Communio Sanctorum. Jej wystrój jest darem czcicieli Bożego Miłosierdzia z Węgier. Boczne ściany zostały ozdobione wspaniałymi mozaikami świętych oraz błogosławionych narodu polskiego i węgierskiego. Wśród 68 postaci, które podążały drogami 8 błogosławieństw i osiągnęły chwałę nieba, jest obecna Maryja jako Matka i Królowa wielu narodów, które obrały Ją za swoją Patronkę. Orszakowi węgierskich świętych przewodzi św. Stefan, którego relikwie zostały umieszczone przed ołtarzem w relikwiarzu w kształcie prawej dłoni. Święci budują w ciągu historii najmocniejsze mosty pomiędzy różnymi narodami, a zarazem wychowują kolejne pokolenia w duchu wiary i wzajemnej odpowiedzialności za przyszłość narodu, Kościoła i świata. Stąd artysta malarz i wykonawca tej mozaiki - ks. László Puskás, w twarzy św. Stanisława biskupa i męczennika umieścił rysy jego następcy - młodego biskupa Karola Wojtyły.

Uroczystego poświęcenia kaplicy Communio Sanctorum 9 października 2004 roku dokonał prymas Węgier, kard. Péter Erdő wraz z metropolitą krakowskim, kard. Franciszkiem Macharskim. Z tej okazji Ojciec Święty Jan Paweł II skierował przesłanie, w którym pisze m.in.: "wiem, że ten wystrój przypomina to wszystko, co nasi ojcowie na różne sposoby urzeczywistniali: wierność w zgodzie, w duchowym zjednoczeniu ze świętymi i błogosławionymi narodu węgierskiego, polskiego i innych narodów Europy środkowej i wschodniej, którym przewodzi Najświętsza Maryja Panna, Królowa Polski i Wielka Pani Węgrów. Proszę Boga, aby kolejne pokolenia podtrzymywały tę communio sanctorum ze świętymi w Niebie i z dążącymi do świętości na ziemi" . To dążenie uwidacznia także postać św. Faustyny, sekretarki Bożego Miłosierdzia, której postać została umieszczona w centralnym medalionie, najbliżej Jezusa Miłosiernego.

Drugą z kaplic w porządku chronologicznym jest tzw. kaplica włoska, której patronuje św. Siostra Faustyna. Wystrój tej kaplicy jest darem Episkopatu Włoch, a jej uroczystego poświęcenia dokonał przewodniczący Konferencji Episkopatu Włoch - kard. Camillo Ruini w asyście wielu kardynałów i biskupów z Polski i Włoch. Data tego poświęcenia ma wymiar nie tylko historyczny, ale i symboliczny, bo upamiętnia dwa ważne wydarzenia: setną rocznicę chrztu Apostołki Bożego Miłosierdzia oraz uroczysty ingres nowego metropolity krakowskiego do katedry wawelskiej, którego dokonał ks. abp Stanisław Dziwisz 27 sierpnia 2005 roku. W ten sposób od pierwszych chwil swego posługiwania jako kolejny następca na stolicy św. Stanisława wszedł na utorowany przez swych poprzedników i sprawdzony szlak Bożego Miłosierdzia.

Wymownym elementem tej kaplicy jest tabernakulum w kształcie kwiatu. Wyraża on myśl przekazaną Siostrze Faustynie, że "Miłość Boża jest kwiatem, a jej owocem jest miłosierdzie" (por. Dz. 949). Kto żyje na co dzień w blasku Eucharystii, przyjmując Chrystusa do swojego serca, sam staje się coraz bardziej miłosierny. Stąd też w centralnym miejscu, w nastawie w kształcie otwartej księgi, widnieje obraz Faustyny z Dzienniczkiem. Przed ołtarzem umieszczono jej relikwie w symbolicznym relikwiarzu w kształcie róży. Posadzka tej kaplicy nawiązuje do promieni z górnej Bazyliki, które od ołtarza rozchodzą się we wszystkie strony świata, niosąc nadzieję, przebaczenie i pokój serca.

To miłosierne otwarcie Kościoła na cały świat stara się przybliżyć pielgrzymom kolejna kaplica, której patronuje św. Andrzej Apostoł. Troskę o Kościół wschodni wyraził bł. Jan Paweł II już podczas I pielgrzymki do Ojczyzny, kiedy mimo wciąż trwającego zniewolenia komunistycznego mówił w Gnieźnie o potrzebie jedności: "Czyż Chrystus tego nie chce, czy Duch Święty tego nie rozporządza, ażeby ten Papież-Polak, Papież-Słowianin, właśnie teraz odsłonił duchową jedność chrześcijańskiej Europy, na którą składają się dwie wielkie tradycje: Zachodu i Wschodu? My, Polacy, którzy braliśmy przez całe tysiąclecie udział w tradycji Zachodu, podobnie jak nasi bracia Litwini, szanowaliśmy zawsze przez nasze tysiąclecie tradycje chrześcijańskiego Wschodu. Nasze ziemie były gościnne dla tych tradycji, sięgających swych początków w Nowym Rzymie - w Konstantynopolu" (Jan Paweł II, Gniezno, 3.06.1979). Jak św. Piotr patronuje Kościołowi rzymskiemu, tak św. Andrzej Apostoł jest patronem Wschodniej Tradycji. Kościół powszechny winien oddychać "dwoma płucami".

Charakterystycznym elementem wystroju kaplicy ukraińskiej jest ikonostas, wykonany według wschodniego kanonu, który ma niejako wykształcić w wiernych wzrok duchowy, poprzez oddzielenie od świata zewnętrznego, postrzeganego jedynie zmysłami ciała. Po lewej stronie kaplicy umieszczono na ścianie Sobór Bogurodzicy, w którym Maryja - Bogurodzica Peczerska adorowana jest przez archaniołów i świętych Kościoła wschodniego, aż po męczenników XX wieku. Oni też orędują za ludźmi u Bożego Tronu, wypraszając dary Miłosierdzia. Po prawej stronie kaplicy umieszczono obraz przedstawiający chrzest Rusi. Chrystus jako Pantokrator ukazany jest w asyście świętych Apostołów Piotra i Pawła, zaś kolejni święci oraz słudzy Boży budują szczególny most łączący Bazylikę Watykańską z Soborem św. Jerzego we Lwowie. Na ścianie wejściowej ukazana jest tajemnica Podwyższenia Krzyża Świętego oraz Chrystus Acheiropoietos (Mandylion, Chusta Abgara).

Projekt ikonograficzny kaplicy jest dziełem ks. abp. Jana Martyniaka oraz Jarosława Giemzy, zaś wykonanie polichromii zostało zlecone Małgorzacie Dawidiuk i Timurowi Karimowi. Kaplicę miał poświęcić 24 czerwca 2007 roku kard. Lubomyr Husar ze Lwowa, który od początku patronował temu dziełu, ale ze względu na stan zdrowia poświęcenia w jego imieniu dokonał metropolita przemysko-warszawski abp Jan Martyniak w obecności księży kardynałów Stanisława Dziwisza, Franciszka Macharskiego, Mariana Jaworskiego oraz bardzo licznie zgromadzonych duchownych i wiernych obydwu obrządków. Kaplica ta budzi duże zainteresowanie i przywołuje uczniów Chrystusa z różnych stron świata, stając się wymownym świadectwem, że Kościół jest jedną Bożą Owczarnią.

W tym nurcie pojednania oraz sięgania do samych korzeni chrześcijaństwa utrzymana jest także kaplica słowacka, której patronuje Matka Boża Siedmiobolesna. Obok siedmiu boleści Maryi odnajdujemy w niej również postacie świętych Cyryla i Metodego, współpatronów Europy. Słowa maryjnego hymnu Magnificat uwieczniono w liturgicznych językach Kościoła: staro-cerkiewno-słowiańskim, łacińskim, greckim i hebrajskim. W przeszklonej ścianie kaplicy z widokiem na tabernakulum znajduje się grafika przedstawiająca scenę złożenia Pana Jezusa do grobu oraz Jego chwalebne zmartwychwstanie. Wymowna Pieta pozwala w dłoniach Maryi składać również własne dramaty oraz cierpienia, zawierzając całe życie Bożemu Miłosierdziu. Uroczystego poświęcenia tej kaplicy dokonali przewodniczący Episkopatu Słowacji, bp Franciszek Tondra wraz z arcybiskupem greckokatolickim z Preszowa, Jánem Babjakiem oraz metropolitą krakowskim, kard. Stanisławem Dziwiszem 19 kwietnia 2008 roku, podczas Narodowej Pielgrzymki Słowaków do Łagiewnik.

Od wielu lat wierni ze Słowacji stanowią najliczniejszą grupę pielgrzymów z zagranicy. Na doroczną pielgrzymkę organizowaną przez Radio Lumen przybywa rzesza 20 tysięcy wiernych, z pokorą i ufnością pragnących wypraszać łaskę żywej wiary, która przez lata komunizmu była w sposób zaplanowany ośmieszana i niszczona. Maryja, uczestnicząc we wszystkich radościach i cierpieniach swoich dzieci, prowadzi je do Jezusa, który oddał za nas własne życie na drzewie krzyża. Przypomina o tym także kamienna deska ołtarza, symbolizująca kamień, "który odrzucili budowniczowie, a on stał się kamieniem węgielnym" (Ps 118, 22) rodzącego się Kościoła. Pod opieką Maryi rozwija się on, wychowując kolejne zastępy odważnych uczniów Chrystusa, także obrządku greckokatolickiego, którzy przybywają od kilku lat już jako osobna, kilkutysięczna pielgrzymka, wraz ze swoim pasterzami, by w Bożym Miłosierdziu odnajdywać prawdziwe źródło nadziei i łaskę duchowego umocnienia.

Ostatnia chronologicznie jest kaplica Krzyża Świętego, której patronuje św. Edyta Stein. Wyposażenie tej kaplicy jest darem Kościoła niemieckiego, a głównym opiekunem tego dzieła był kard. Joachim Meisner z Kolonii. W centrum znajduje się ołtarz, a nad nim wielki krzyż z cierniową koroną Chrystusa. Pod krzyżem umieszczono dwa świeczniki z motywami kłosów pszenicy oraz winnej latorośli, które mają symbolizować Eucharystię. W jej blasku dojrzewało w dramatycznych warunkach wojny i niemieckiej okupacji serce Edyty Stein, która jako karmelitanka - Siostra Teresa Benedykta od Krzyża - poniosła śmierć męczeńską. Jej rzeźbę z brązu umieszczono w pobliżu ołtarza. Karmelitanka przy swoim sercu trzyma jak tarczę ciało Chrystusa, który jest dla całego świata znakiem ocalenia i wiecznego zbawienia. Dramat duchowych, fizycznych i moralnych cierpień Pana Jezusa oraz Jego uczniów ukazują kolejne stacje drogi krzyżowej. Są na niej obecne nie tylko postacie z historii sprzed 20 wieków, ale także świadkowie współczesności, jak Matka Teresa z Kalkuty, Karl Leisner - męczennik reżimu nazistowskiego, Siostra Teresa Benedykta od Krzyża, Maksymilian Kolbe, siostra Faustyna Kowalska oraz papież Jan Paweł II.

Wszystkie dramaty oraz zmagania dobra ze złem obrazuje krzyż ołtarzowy, który niejako wyrasta z podstawy wyobrażającej bezmiar ludzkich krzywd, cierpienia oraz niewinną śmierć. Ostateczne słowo należy jednak do Chrystusa, dlatego z tej demonicznej ciemności, zagłady i samozniszczenia prowadzi droga ku światłu prawdy, którą uobecniają czterej Ewangeliści. Ich symbole umieszczono w monumentalnej dekoracji świecznika pod paschał. Ostateczne zwycięstwo Chrystusa nad grzechem, śmiercią i szatanem rozbłyska w poranek wielkanocny, niosąc całemu światu radość i nadzieję. W tym objawia się prawdziwa "mądrość krzyża", która mimo upokorzenia prowadzi ostatecznie zawsze do zwycięstwa wraz z Chrystusem Zmartwychwstałym. Uroczystego poświęcenia kaplicy niemieckiej dokonał 31 lipca 2011 roku arcybiskup-metropolita Kolonii, kard. Joachim Meisner wraz z kard. Franciszkiem Macharskim, bp. Janem Zającem - rektorem Sanktuarium oraz bp. Wiesławem Lechowiczem z Tarnowa w obecności licznie zgromadzonych wiernych z Polski, Lichtensteinu i Niemiec. Przybywający tu pielgrzymi różnych narodowości uświadamiają sobie, że prawdziwe pojednanie w duchu Ewangelii oraz braterstwo serc wyrasta z tajemnicy krzyża i prowadzi do nowych narodzin dzięki zbawczej ofierze Chrystusa.

3. ŻYWY PŁOMIEŃ MIŁOSIERDZIA

Wielkim pragnieniem i troską bł. Jana Pawła II było, aby w krakowskich Łagiewnikach trwała Wieczysta Adoracja Najświętszego Sakramentu. Podczas konsekracji Bazyliki Bożego Miłosierdzia wypowiedział słowa, które wskazują na samo źródło nadziei: "Gorąco wierzę, że ta nowa świątynia pozostanie na zawsze miejscem, w którym ludzie będą stawać przed Bogiem w Duchu i w prawdzie. Będą przychodzić tu z ufnością, jaka towarzyszy każdemu, kto z pokorą otwiera swe serce na działanie miłosiernej miłości Boga - tej miłości, której największy grzech nie zdoła przezwyciężyć. Tu w ogniu Bożej miłości ludzkie serca pałać będą pragnieniem nawrócenia, a każdy, kto szuka nadziei, znajdzie ukojenie" (17.08.2002). Taką nadzieję i ukojenie przybywający pielgrzymi z całego świata odnajdują u kratek konfesjonału i u stóp ołtarza. Doświadczają miłosiernej miłości Boga, słuchając z ufnością orędzia o Bożym Miłosierdziu, i odzyskują wolność serca, gdy stają przed Bogiem w Duchu i prawdzie. Dlatego obok nowej Bazyliki wzniesiona została również kaplica Wieczystej Adoracji, gdzie po doświadczeniu przebaczającej miłości można i trzeba wypowiedzieć wobec Jezusa Eucharystycznego wielką wdzięczność, powierzając Mu nie tylko sprawy osobiste, swoich rodzin, wspólnot czy parafii, ale też radosne i trudne nieraz sprawy Kościoła i całego świata.

Specjalna kaplica ma kształt rotundy. W jej centralnym miejscu umieszczona jest monstrancja, otoczona płomieniem ognia, w nawiązaniu do słów Jana Pawła II, który podczas konsekracji mówił, że "trzeba tę iskrę Bożej łaski rozniecać. Trzeba przekazywać światu ogień miłosierdzia. W miłosierdziu Boga świat znajdzie pokój, a człowiek szczęście!". Ogień został zapalony przez Jana Pawła II w jego prywatnej kaplicy na Watykanie od wiecznej lampki, po Mszy św. 16 grudnia 2003 roku, i wręczony Rektorowi Sanktuarium, by zawiózł go do krakowskich Łagiewnik. Ogień ten w symboliczny sposób ma zapalać serca pielgrzymów ogniem prawdziwej miłości względem Boga oraz kształtować postawę miłosierdzia względem bliźnich. Poświęcenia kaplicy do adoracji dokonał metropolita krakowski, ks. kard. Franciszek Macharski, podczas Niedzieli Miłosierdzia 18 kwietnia 2004 roku. W uroczystej procesji został wniesiony do niej Najświętszy Sakrament oraz Ogień Miłosierdzia. Przez pierwszy rok adoracja trwała od 8.00 rano do 21.00 wieczorem. Rozpoczęcie Wieczystej Adoracji zaplanowano na Niedzielę Miłosierdzia w 2005 roku. Z tej okazji Ojciec Święty skierował do Sanktuarium specjalne słowo, w którym pisze: "Zbliża się Niedziela Miłosierdzia Bożego. Z tej okazji pragnę przekazać moje serdeczne pozdrowienie wszystkim, którzy będą się gromadzić w krakowskim Sanktuarium w Łagiewnikach, aby wielbić Boga za Jego przebaczającą miłość. Pragnę ponownie zawierzyć tej miłości Kościół i świat, wszystkich ludzi na całym okręgu ziemi, a także siebie samego w mojej słabości. Cieszę się, że w tę niedzielę rozpocznie się w Sanktuarium wieczysta adoracja Najświętszego Sakramentu. Nic tak, jak eucharystyczna obecność Pana, nie uobecnia dzieła miłosierdzia, jakie dokonało się przez Krzyż i Zmartwychwstanie. Niech zatem ta obecność będzie dla wszystkich pielgrzymów źródłem mocy i nadziei. Wszystkim czcicielom Bożego Miłosierdzia z serca błogosławię: W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Przesłanie to zostało odczytane w wigilię Niedzieli Miłosierdzia o 21.00, na rozpoczęcie całonocnego czuwania w Bazylice, a 37 minut później Jan Paweł II przeszedł do domu Ojca. Dlatego podczas kolejnych Mszy św. w Święto Miłosierdzia słowa te były już odczytywane jako najbardziej wymowny testament Ojca Świętego. Rozpoczęta w tym dniu Wieczysta Adoracja Najświętszego Sakramentu stała się "żywym pomnikiem" tego wiernego Apostoła Bożego Miłosierdzia. On nie tylko uczył nas rozumieć głębiej tajemnicę Eucharystii, która jest "sercem" Kościoła, ale też żyć jej mocą na co dzień. Jakże wymowne są słowa Listu do kapłanów, który podpisał właśnie w Wieczerniku podczas pielgrzymki do Ziemi Świętej w 2000 roku: "Eucharystia niech będzie dla nas 'szkołą życia'. W ciągu stuleci liczni kapłani znajdowali w Eucharystii pokrzepienie obiecane im przez Jezusa w dniu Ostatniej Wieczerzy, sposób na przezwyciężenie samotności, pomoc w znoszeniu cierpień, pokarm dający siłę, by znów wyruszyć w drogę po każdym rozczarowaniu, wewnętrzną energię, która pozwala dochować wierności dokonanemu raz wyborowi" (s. 13). W radości rozpoczęcia Wieczystej Adoracji uczestniczyła zapewne również św. Siostra Faustyna, która dokładnie pod datą 2 kwietnia 1937 roku, a więc 68 lat wcześniej, zanotowała w swym Dzienniczku wymowną prośbę Jezusa: "Rano w czasie Mszy św. usłyszałam te słowa: Powiedz przełożonej, że pragnę, aby adoracja tu była w intencji uproszenia miłosierdzia dla świata" (Dz. 1070).

Do tej błagalnej modlitwy o miłosierdzie dla całego świata włączają się indywidualni pielgrzymi z różnych stron świata, którzy pragną trwać przy Jezusie Eucharystycznym w owej "szkole życia" i czerpać duchową siłę do przezwyciężenia poczucia samotności, włączając swoją obecność, modlitwy oraz cierpienia w zbawcze dzieło Chrystusa. Na nocne godziny czuwania zapraszane są kolejne parafie archidiecezji krakowskiej, które tworzą wymowną sztafetę modlitwy. Z tego Wzgórza Miłosierdzia płynie ona nieustannie w stronę nieba. Wśród tych pielgrzymów pojawił się także 27 maja 2006 roku Piotr naszych czasów, który, pielgrzymując do Ojczyzny swego Poprzednika, nawiedził również krakowskie Łagiewniki. Po cichej modlitwie w kaplicy z obrazem Jezusa Miłosiernego i relikwiami św. Faustyny, Ojciec Święty spotkał się w Bazylice z rzeszą chorych i niepełnosprawnych, do których skierował serdeczne słowo pokrzepienia, udzielając apostolskiego błogosławieństwa, a później udał się właśnie do kaplicy Wieczystej Adoracji, gdzie w ciszy serca polecał Bogu wszystkie sprawy naszej Ojczyzny, Kościoła i całego świata. W tym miejscu dokonał również wpisu do kroniki Sanktuarium w krótkich, lecz wymownych słowach: "Niech Bóg, który jest Miłością, napełnia serca przybywających tu pielgrzymów darami swego miłosierdzia, umacnia ich swoją mocą, by mogli trwać w prawdziwej wierze oraz przynosić owoce prawdy, miłości i pokoju we współczesnym świecie. Benedykt XVI". To papieskie życzenie jest zarazem wezwaniem do jeszcze bardziej wytrwałej modlitwy, która będzie dla całego świata żywym płomieniem Miłosierdzia.

W tej szkole Miłosierdzia, które jest źródłem nadziei, dojrzewało przez kolejne lata pobytu w Łagiewnikach także serce św. Siostry Faustyny. Daje o tym świadectwo w wielu miejscach swego Dzienniczka, dlatego warto przytoczyć przynajmniej jedno z nich, w którym pisze wprost: "Przypominam sobie, że najwięcej światła otrzymałam w adoracjach, które odprawiałam codziennie przez pół godziny przez cały Post przed Najświętszym Sakramentem leżąc krzyżem. W tym czasie poznałam głębiej siebie i Boga. Pomimo że miałam wiele przeszkód do odprawienia takiej modlitwy, pomimo że miałam pozwolenie przełożonych. Niech dusza wie, że aby się modlić i wytrwać w modlitwie, musi się uzbroić w cierpliwość i mężnie pokonywać trudności zewnętrzne i wewnętrzne - trudności wewnętrzne: zniechęcenie, oschłości, ociężałość, pokusy; zewnętrzne: wzgląd ludzki - i uszanować chwile, które są przeznaczone na modlitwę. Sama tego doświadczyłam, że jeżeli nie odprawiłam modlitwy w czasie dla niej przeznaczonym, później też jej nie odprawiłam, bo mi obowiązki nie pozwoliły, a jeżeli ją odprawiłam, to z wielkim trudem, bo myśl ucieka do obowiązku. Zdarzała mi się ta trudność, że jeżeli dusza dobrze odprawiła modlitwę i wyszła z niej z wewnętrznym, głębokim skupieniem, inni sprzeciwiają jej się w tym skupieniu, a więc musi być cierpliwość, aby wytrwać w modlitwie" (Dz. 147). Ta szkoła Miłosierdzia jest otwarta dzień i noc dla każdego, kto z wiarą i ufnością pragnie głębiej poznać prawdziwe oblicze Boga oraz prawdziwe oblicze siebie samego. Pokora pozwala stanąć w prawdzie przed Bogiem, zaś modlitewne trwanie przed Najświętszym Sakramentem daje szansę uproszenia wielu łask dla siebie, a nade wszystko pokoju i miłosierdzia dla świata całego!

Ks. prał. Franciszek Ślusarczyk