Ks. prof. Waldemar Cisło urodził się w 1967 r. w Rzeszowie.

Rodzina Cisłów mieszkała w podrzeszowskiej wsi Łukawiec, mama zajmowała się wychowywaniem dzieci i gospodarstwem, ojciec pracował w Rzeszowskich Zakładach Graficznych. Do ośmioklasowej szkoły podstawowej Waldemar Cisło chodził w Łukawcu, potem uczył się w III Liceum Ogólnokształcącym im. Cypriana Kamila Norwida w Rzeszowie, w klasie z poszerzonym językiem angielskim. W 1987 r. zdał maturę, po egzaminie złożył dokumenty do seminarium duchownego w Lublinie.  Wśród wykładowców wpływ na młodego kleryka wywarł nieżyjący już ks. prof. Marian Rusecki, który zainteresował go teologią fundamentalną i wiarygodnością chrześcijańską.

Po ukończeniu seminarium i studiów ks. Waldemar Cisło trafił na swoją pierwszą parafię – pw. Miłosierdzia Bożego w Puławach. Z Puław wrócił do Lublina i trafił do parafii św. Józefa. Następnie przełożeni skierowali go do pełnienia funkcji duszpasterza studentów na Politechnice Lubelskiej. W tamtym czasie jako duszpasterz akademicki podjął na KUL studia doktoranckie, w 2000 r. obronił doktorat, po czym ówczesny metropolita lubelski abp Józef Życiński wysłał go na studia i roczny kurs językowy na Uniwersytet Wiedeński. Chodził tam na wykłady filozofa i teologa ks. prof. Johanna Reikerstorfera i zaczął przygotowywać się do habilitacji. Odbył też półroczne stypendium na Uniwersytecie Ludwika Maksymiliana w Monachium, gdzie współpracował z teologiem ks. prof. Peterem Neunerem. Po Monachium był trzymiesięczny pobyt w Oxfordzie – pobyt na parafii i intensywny kurs języka angielskiego. Ks. Waldemar Cisło miał tam kontakt z dyrektorem brytyjskiej sekcji Pomocy Kościołowi w Potrzebie, który wcześniej był protestanckim księdzem, a następnie przeszedł do Kościoła katolickiego.

W 2005 r. ks. Waldemar Cisło wrócił do Warszawy i poświęcił się pracy naukowej. Zajmuje się teologią fundamentalną i krytyką religii. Parę lat temu, w związku z pracą w Papieskim Stowarzyszeniu Pomoc Kościołowi w Potrzebie, zainteresował się dialogiem międzyreligijnym, a zwłaszcza relacjami chrześcijaństwo – islam. Dialogowi międzyreligijnemu poświęcona była jego habilitacja, którą obronił na uniwersytecie w Preszowie na Słowacji. Naukowe kontakty ze Słowacją ks. Cisło zaczęły się już wcześniej. W roku akademickim 2005/2006 był pracownikiem naukowym na Wydziale Filozofii Uniwersytetu w Trnavie, natomiast od 2002 r. pracuje na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, gdzie wykłada teologię fundamentalną dla kursu podstawowego, prowadzi seminarium naukowe oraz dwuletni kurs dla doktorantów pn. „Oświecenie angielskie” (dwa semestry) i „Oświecenie francuskie” (też dwa semestry). Jest ono ukierunkowane na zagadnienia krytyki religii oraz aliansu ołtarza i tronu w XVIII w.

W 2000 r. decyzją ówczesnego metropolity lubelskiego abp. Józefa Życińskiego ks. Waldemar został skierowany do zorganizowania polskiego oddziału Papieskiego Stowarzyszenia Pomoc Kościołowi w Potrzebie. Polska sekcja Pomocy Kościołowi w Potrzebie ruszyła w 2006 r. Swoją działalność sekcja rozpoczęła od pomocy chrześcijanom w Ziemi Świętej w chwili, gdy trwały tam kolejne walki palestyńsko-izraelskie. Potem doszła Afryka (Sudan i Egipt), a jeszcze potem Bliski Wschód: Irak i Syria. Pierwszy Dzień Solidarności zorganizowany przez polską sekcję poświęcony był ofiarom pogromu chrześcijan w indyjskim stanie Orisa w 2007 i 2008 r. Sekcja cały czas monitoruje sytuację na świecie i reaguje w miarę potrzeby.

Ks. prof. Waldemar Cisło jest autorem książek Białego Kruka „Tragedia Aleppo” oraz „Imigranci u bram”.

Fot. Wydawnictwo Biały Kruk/Public Domain