Roztrzaskane lustro. Upadek cywilizacji zachodniej

Wstęp

Rozdział 1
Czym jest cywilizacja zachodnia?

Rozdział 2
Korzenie współczesności

Rozdział 3
Wiek iluzji

Rozdział 4
Świat bez Boga

Rozdział 5
Śmierć prawdy

Rozdział 6
Rewolucja lat sześćdziesiątych

Rozdział 7
Dzieci rewolucji

Rozdział 8
Poza dobrem i złem

Rozdział 9
Cywilizacja śmierci

Rozdział 10
Janusowe oblicze postępu

Rozdział 11
Liberalna demokracja

Rozdział 12
Zaburzenia pamięci

Rozdział 13
Kultura na manowcach

Rozdział 14
Rozkład rodziny

Rozdział 15
Demografia, gospodarka i polityka

Zakończenie

Mieszkańcy Zachodu w dużej mierze zapomnieli o cnotach i grzechach. Zapomniano, że pod modnym pojęciem asertywności kryje się często pycha, że hasło „zasługujesz na to” i „jestem tego warta!” (perfumy, samochód, wycieczka itd.) apeluje do chciwości, że zaspokajanie „potrzeb seksualnych” ma często postać cudzołóstwa, a „tolerancja” równa się pobłażaniu największym nawet wynaturzeniom.

Wydawać by się mogło, że wraz z upadkiem komunizmu zelżeje napór wrogów chrześcijaństwa. Niestety, nic takiego nie nastąpiło. Przeciwnie, pod koniec drugiego tysiąclecia chrześcijanie to najbardziej prześladowana grupa religijna na świecie. Polityczną wojnę z chrześcijaństwem prowadzą wielkie organizacje międzynarodowe, wspierane przez ONZ i Unię Europejską.

Ludzie Zachodu nie wierzą już politykom ani naukowcom, ale wierzą celebrytom. Nie wierzą lekarzom, ale ufają uzdrowicielom i zielarzom oferującym leczenie „holistyczne” i „naturalne”. Wszelkie alternatywne metody zasługują na zaufanie, ponieważ są alternatywne. Lepiej więc zaufać celebrytom, którzy jak Madonna, Britney Spears czy Demi Moore noszą kabalistyczne czerwone nitki wokół przegubów dla ochrony przez złymi mocami. Zabobon osiągnął niewiarygodne rozmiary. Ocenia się, że na początku XXI wieku pracowało we Włoszech około 350 tysięcy wróżbiarzy, a więc wielokrotnie więcej niż księży. W Wielkiej Brytanii specjalistów od „medycyny alternatywnej” jest więcej niż lekarzy rodzinnych. Hillary i Bill Clintonowie korzystali z usług „psychologów alternatywnych”. Współcześni neopoganie są gotowi uwierzyć we wszystko, ale nie w to, że stworzył ich dobry Bóg.

Wyjątkowo przewrotna jest narracja komunistów zachodnich. Twierdzą oni bez zmrużenia oka, że praktyka sowiecka nie była komunizmem oraz że prawdziwy komunizm jest jeszcze do zrealizowania, choć nie bardzo wiadomo jak i po co. Prokomunistyczne sympatie są wręcz standardem w mediach liberalnych. Dawni komuniści zachodni trzymają się swej tradycji ideowej i odgrywają ogromną rolę w Unii Europejskiej. Trucizna komunistyczna zatruła przede wszystkim uczelnie zachodnie.

Pierwszą ofiarą nowych lewic jest zawsze prawda. Słowo „prawda” stało się w potocznym dyskursie na Zachodzie intelektualnym tabu. Ciągle słyszymy, że „prawda jest niejednoznaczna”, że „jest wiele prawd” lub „prawda leży pośrodku”. „Prawda”, a zwłaszcza „jedna prawda” brzmi dziś prowokująco. Jak wielu profesorów dziwi się dziś lub uśmiecha pobłażliwie, słysząc, że obowiązkiem uczonego jest poszukiwanie prawdy! Jak wielu powtórzy słowa Piłata „a cóż to jest prawda?”

Polityczna poprawność, lansowana w niektórych kołach intelektualnych Zachodu, wiedzie na manowce. W rezultacie słowo „ukraść” zastępuje się czasem określeniem „wziąć”, a „zabijanie” nazywa się „pozbawianiem życia”. Łatwo dostrzec ślepy zaułek, w jaki brną zwolennicy „politycznej poprawności”. Mało kto zauważa jednak, że wynika on z błędnego koła wolności jako celu w sobie. Wolność w takim wydaniu dehumanizuje człowieka w stopniu podobnym co zniewolenie.

Zapewne zwolennicy „neutralności światopoglądowej” nie do końca sobie uświadamiają co czynią. W istocie eliminują bowiem cywilizację. Przez wieki całe ludzie trudzili się, by przezwyciężać złe zwyczaje, niesprawiedliwość, okrucieństwo, nadużycia władców i inne ciemne strony ludzkiego żywota, a obecnie część „neutralnych światopoglądowo” intelektualistów, a w ślad za nimi nierzadko także „szary człowiek”, kwestionują oceny moralne ludzkich działań i jakąkolwiek prawdę o świecie. Konsekwencją takiej postawy jest zrównanie zbrodni i osiągnięć, wierności i zdrady, bohaterstwa i tchórzostwa, mądrości i głupoty, kłamstwa i prawdy. Obrazowo rzecz ujmując, zwolennicy teorii o istnieniu wielu prawd chcą się przejrzeć w roztrzaskanym lustrze.

Notoryczne odgrzewanie debaty na temat homoseksualizmu przy okazji rozmaitych imprez, w których po stronie gejów i lesbijek stają rozmaici heteroseksualni obrońcy praw człowieka, stało się faktem, całkowicie oderwanym od rzeczywistych rozmiarów zjawiska i realnych problemów środowiska homoseksualnego. Wezwano do przedstawiania gejów w roli ofiar, nigdy zaś w roli agresywnych rywali. Wątpliwości co do tych prześladowań wystarczają do uznania kogoś za „homofoba”, czyli wroga wolności, równości i braterstwa.