Komunizm światowy. Od teorii do zbrodni

Spis treści
I TŁO PRAWNE I POLITYCZNE ............................................. 7

Podstawowy punkt odniesienia • Zbrodnie komunizmu • Ludobójstwo • Zbrodnie wojenne • Przestępstwa przeciwko pokojowi • Zbrodnie przeciwko ludzkości • Na czym polega problem?

II KORZENIE IDEOLOGICZNE............................................... 47

Uwagi ogólne • Idea postępu • Apoteoza rewolucji • Wojujący ateizm • Utopie komunistyczne • Marksizm • Bolszewizm • Wnioski

III WCZESNE STADIUM EKSPANSJI....................................... 91

Deklaracje a rzeczywistość • Idel-Ural • Krym • Państwa kaukaskie • Turkiestan • Narody bałtyckie i Białoruś • Wojna polsko-sowiecka • Ukraina • Wojna domowa w Hiszpanii • Pakt Ribbentrop-Mołotow • Sowiecka inwazja na Polskę • Wojna zimowa • Dalsze „przemiany polityczne i terytorialne”

IV REWOLUCJA KOMUNISTYCZNA ATAKUJE ŚWIAT ................151 

Sowieckie „wyzwolenie” Europy Środkowo-Wschodniej • Państwa bałtyckie • Polska • Czechosłowacja • Węgry • Rumunia • Bułgaria • Niemcy Wschodnie • Korea Północna • Komunistyczne Chiny najeżdżają Tybet • Sowieckie czołgi na Węgrzech w 1956 roku • Inwazja Paktu Warszawskiego na Czechosłowację • Sowieci i Kubańczycy w Afryce • Sowiecka interwencja w Afganistanie

V OD TEORII DO PRAKTYKI ............................................. 207

Przekształcanie społeczeństw • Rządy terroru • Gwałcenie cywilizowanych zasad prawnych • Morderstwa • Tortury • Masowe mordy • Praca przymusowa • Wysiedlenia • Rachunek strat w ludziach • Życia zmarnowane

VI WALKA Z RELIGIĄ....................................................... 273

Stosunek marksizmu-leninizmu do religii • Praktyki sowieckie • Hiszpańska wojna domowa • Terytoria inkorporowane do ZSRR • Polska • Niemcy Wschodnie • Czechosłowacja • Węgry • Rumunia • Bułgaria • Albania • Jugosławia • Chiny Ludowe • Wietnam • Korea Północna • Etiopia • Religie niechrześcijańskie • Wnioski

VII KOMUNIZM KONTRA NARODOWOŚĆ.............................. 347

Internacjonalizm a etniczność • Wczesna praktyka sowiecka • Ukraińcy • Białorusini • Polacy • Narody bałtyckie • Ludy północnego Kaukazu • Tatarzy krymscy • Niemcy nadwołżańscy • Deportacje z Rumunii i Besarabii • Węgrzy

VIII Z PUNKTU WIDZENIA ZACHODU.................................... 381

Komunizm na Zachodzie • „Walka o pokój” • Podziały • Poputczycy • Wielkie oszustwo

Podstawowy punkt odniesienia

We wszystkich rozważaniach, czym jest przestępstwo lub czym nie jest, musimy wyjść od źródeł prawa. Do niedawna cywilizacja euroatlantycka nie zgadzała się ze sposobami traktowania życia w innych cywilizacjach. Obecnie to się zmieniło i mamy niekończące się spory, czy istnieje w ogóle coś takiego jak prawo natury, czy też podlegamy wyłącznie prawu stanowionemu przez człowieka. Bardzo często krytycy prawa naturalnego odnoszą się do „uniwersalnych reguł ludzkiej moralności”, jakby nie rozumieli, że w ten sposób nazywają innymi słowami właśnie prawo naturalne. To tylko pokazuje nam, że potrzebujemy moralnej podstawy, na której zbudowane jest prawo stanowione. Ci, którzy kwestionują Dekalog, zazwyczaj gubią się, zapytani o te „uniwersalne reguły” i różnice między nimi. Podobnie „wartości zachodnie”, o których niekiedy słyszymy, są nieskuteczne, gdy przychodzi do rozróżnienia między dobrem a złem.

Niniejsza praca nie jest podręcznikiem filozofii prawa, ale trzeba jasno określić jej metodologiczną podstawę. Dawno temu Narody Zjednoczone podjęły wysiłek opracowania podstawowego kodeksu, który będzie wzorcem w życiu narodów i w relacjach międzynarodowych. Tak powstała Powszechna Deklaracja Praw Człowieka. Prace nad tym dokumentem rozpoczęto w 1946 roku, a kanadyjski prawnik John Peters Humphrey został mianowany głównym redaktorem tekstu. Dokument został opracowany w Komisji Praw Człowieka ONZ, jej pracom przewodniczyła pierwsza dama USA Eleanor Roosevelt, a uczestniczyli w nich przedstawiciele Austrii, Belgii, Białoruskiej Republiki Socjalistycznej, Chile, Egiptu, Filipin, Francji, Indii, Iranu, Jugosławii, Libanu, Panamy, Republiki Chińskiej (nie Chińskiej Republiki Ludowej), Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Urugwaju i ZSRR.

W dniu 10 grudnia 1948 roku Powszechna Deklaracja Praw Człowieka została przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne ONZ 48 głosami „za”. Nikt nie głosował „przeciw”, a osiem państw się wstrzymało. Były to Białoruska SRR, ZSRR, Ukraińska SRR, Jugosławia, Polska, Republika Południowej Afryki (RPA), Czechosłowacja i Arabia Saudyjska. Delegacja RPA wstrzymała się z uwagi na niezgodę na apartheid w Deklaracji, Saudowie nie zgadzali się na możliwość zmiany religii i zrównanie praw małżonków, a ZSRR i jego satelici sprzeciwiali się wolności przemieszczania się obywateli po świecie. W rzeczywistości cała Deklaracja była niezgodą na praktykę sprawowania władzy w tych krajach. Mając na uwadze dalszy wywód, pamiętajmy, że Powszechna Deklaracja Praw Człowieka i Obywatela została zaakceptowana przez takie kraje jak Chiny, Etiopia i Kuba, które potem zmieniły system polityczny.

Ponieważ Deklaracja została przyjęta przez władze ONZ, wszystkie państwa członkowskie, nawet te, które wstrzymały się w finalnym głosowaniu, były zobowiązane do przestrzegania jej postanowień. Mimo że w ciągu następnych dekad wielokrotnie dyskutowano interpretacje tego dokumentu i rzekomo niezbędne poprawki, tekst ten pozostaje podstawą naszych rozważań.

W Preambule do Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka i Obywatela czytamy: „Ponieważ uznanie przyrodzonej godności oraz równych i niezbywalnych praw wszystkich członków rodziny ludzkiej stanowi podstawę wolności, sprawiedliwości i pokoju na świecie; ponieważ brak poszanowania i pogarda dla praw człowieka doprowadziły do czynów barbarzyńskich, które wstrząsnęły sumieniem ludzkości, a nadejście świata, w którym istoty ludzkie będą korzystać z wolności słowa i przekonań oraz wolności od strachu i niedostatku, zostało ogłoszone jako najwyższy cel człowieka; ponieważ istotne jest, by prawa człowieka były chronione przez przepisy prawne, aby człowiek nie był zmuszony, doprowadzony do ostateczności, uciekać się do buntu przeciwko tyranii i uciskowi; ponieważ jest istotne popieranie rozwoju przyjaznych stosunków między narodami; ponieważ Ludy Narodów Zjednoczonych potwierdziły na nowo w Karcie swą wiarę w podstawowe prawa człowieka, w godność i wartość osoby ludzkiej, oraz w równe prawa mężczyzn i kobiet, jak również swe zdecydowanie popierać postęp społeczny i poprawę warunków życia w większej wolności; ponieważ Państwa Członkowskie, we współdziałaniu z Organizacją Narodów Zjednoczonych, zobowiązały się zapewnić popieranie powszechnego poszanowania i przestrzegania praw człowieka i podstawowych wolności; ponieważ jednakowe rozumienie (ang. common understanding; franc. une conception commune) tych praw i wolności ma najwyższe znaczenie dla pełnego zrealizowania tego zobowiązania”.

Kolejne artykuły Deklaracji stanowią między innymi:
„Artykuł 3. Każda osoba ma prawo do życia, wolności i bezpieczeństwa osobistego.
Artykuł 4. Nikt nie może być utrzymywany w niewolnictwie lub poddaństwie; niewolnictwo i handel niewolnikami są zakazane we wszelkich ich formach.
Artykuł 5. Nikt nie może być poddawany torturom albo okrutnemu, nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karaniu.
Artykuł 6. Każdy jest uprawniony do uznawania wszędzie jego osobowości prawnej.
Artykuł 7. Wszyscy są równi wobec prawa i są uprawnieni bez jakiejkolwiek dyskryminacji do równej ochrony prawnej. Wszyscy są uprawnieni do równej ochrony przed jakąkolwiek dyskryminacją sprzeczną z niniejszą Deklaracją oraz przed jakimkolwiek podżeganiem do takiej dyskryminacji (…)
Artykuł 9. Nikt nie może podlegać arbitralnemu zatrzymaniu, aresztowaniu lub wygnaniu.
Artykuł 10. Każda osoba jest uprawniona, na warunkach pełnej równości, by jej sprawa była sprawiedliwie i publicznie rozpatrzona przez niezawisły i bezstronny sąd, który zadecyduje o jej prawach i obowiązkach albo o zasadności jakiegokolwiek oskarżenia w sprawie karnej skierowanej przeciwko niej.
Artykuł 11. 1. Każda osoba oskarżona o czyn zabroniony korzysta z domniemania niewinności, dopóki jej wina nie zostanie udowodniona zgodnie z prawem w procesie publicznym, w toku którego korzysta ona z wszelkich gwarancji koniecznych dla swej obrony.
2. Nikt nie może być uznany winnym jakiegokolwiek przestępstwa karnego z tytułu jakiegokolwiek działania lub zaniechania, które w czasie jego popełnienia nie stanowiło czynu zabronionego zgodnie z prawem krajowym lub międzynarodowym. Na nikogo też nie można nałożyć kary surowszej niż ta, która znajdowałaby zastosowanie w czasie popełnienia czynu zabronionego.
Artykuł 12. Nikt nie będzie podlegać arbitralnemu wkraczaniu w jego życie prywatne, rodzinę, mieszkanie lub korespondencję, ani też zamachom na jego honor i reputację. Każdy jest uprawniony do ochrony prawnej przed takim wkraczaniem lub takimi zamachami.
Artykuł 13. 1. Każda osoba jest uprawniona do wolności poruszania się i osiedlania w granicach każdego Państwa.
2. Każda osoba jest uprawniona do opuszczania jakiegokolwiek kraju, włączając swój własny kraj, jak również do powrotu do swego kraju (…)
Artykuł 15. 1. Każda jednostka ma prawo do obywatelstwa.
2. Nikogo nie można arbitralnie pozbawiać jego obywatelstwa ani też prawa do zmiany jego obywatelstwa.
Artykuł 16. 1. Pełnoletni mężczyźni i kobiety, bez jakichkolwiek ograniczeń ze względu na rasę, narodowość lub religię, mają prawo do zawierania związku małżeńskiego i zakładania rodziny. Korzystają oni z równych praw co do zawierania małżeństwa, w czasie jego trwania i po jego rozwiązaniu.
2. Małżeństwo może być zawarte wyłącznie na podstawie dobrowolnej i pełnej zgody przyszłych małżonków.
3. Rodzina jest naturalną i podstawową komórką społeczeństwa oraz jest uprawniona do ochrony ze strony społeczeństwa i państwa.
Artykuł 17. 1. Każda osoba ma prawo do własności, zarówno indywidualnie, jak i wespół z innymi.
2. Nikogo nie można pozbawiać arbitralnie jego własności.
Artykuł 18. Każda osoba ma prawo do wolności myśli, sumienia i religii; prawo to obejmuje wolność zmiany swej religii lub przekonań, jak również wolność manifestowania swej religii lub przekonań, indywidualnie lub wspólnie z innymi, publicznie lub prywatnie, poprzez nauczanie, praktyki religijne, sprawowanie kultu i rytuałów.
Artykuł 19. Każda jednostka ma prawo do wolności poglądów i wypowiedzi; prawo to obejmuje nieskrępowaną wolność posiadania poglądów oraz poszukiwania, otrzymywania i przekazywania informacji oraz idei, wszelkimi środkami i bez względu na granice.
Artykuł 20. 1. Każda osoba ma prawo do wolności pokojowego zgromadzania się i zrzeszania się.
2. Nikogo nie wolno zmuszać, aby należał do jakiegoś zrzeszenia.
Artykuł 21. 1. Każda osoba ma prawo do udziału w rządzeniu swym krajem, bezpośrednio albo za pośrednictwem swobodnie wybranych przedstawicieli.
2. Każda osoba korzysta z prawa dostępu, na warunkach równości, do służby publicznej w swoim kraju.
3. Wola ludu ma być podstawą władzy rządu; wola ta winna się przejawiać w periodycznych i uczciwie przeprowadzanych wyborach, na warunkach powszechności i równości, w głosowaniu tajnym albo w równoznacznym trybie zapewniającym wolność głosowania.
Artykuł 22. Każda osoba jako członek społeczeństwa ma prawo do zabezpieczenia społecznego, jak również jest uprawniona do urzeczywistnienia, dzięki wysiłkowi krajowemu i współpracy międzynarodowej, jej praw gospodarczych, socjalnych i kulturalnych, niezbędnych dla jej godności oraz dla swobodnego rozwoju jej osobowości.
Artykuł 23. 1. Każdy ma prawo do pracy, do swobodnego wyboru zatrudnienia, do słusznych i dogodnych (ang. just and favourable; franc. equitables et satisfaisantes) warunków pracy, jak również do ochrony przed bezrobociem.
2. Każdy, bez jakiejkolwiek dyskryminacji, ma prawo do równej płacy za równą pracę.
3. Każdy, kto pracuje, ma prawo do słusznego i zadowalającego wynagrodzenia (ang. just and favourable remuneration; franc. une rémunération equitable et satisfaisante), zapewniającego jemu samemu i jego rodzinie byt odpowiadający ludzkiej godności.
4. Dla ochrony swych interesów, każdy ma prawo do tworzenia związków zawodowych i przystępowania do nich.
Artykuł 24. Każda osoba ma prawo do odpoczynku i do czasu wolnego, a zwłaszcza do rozsądnego ograniczenia czasu pracy oraz do okresowych płatnych urlopów (…)
Artykuł 26. 1. Każda osoba ma prawo do nauki. Nauczanie powinno być nieodpłatne, przynajmniej w zakresie kształcenia podstawowego. Wykształcenie podstawowe jest przymusowe. Wykształcenie techniczne i zawodowe ma być powszechnie dostępne, a wykształcenie wyższe ma być dostępne na równi dla wszystkich na podstawie rzeczywistych osiągnięć.
2. Nauczanie winno mieć na względzie pełny rozwój osobowości ludzkiej oraz umacnianie poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności. Powinno ono służyć popieraniu zrozumienia, tolerancji i przyjaźni między wszystkimi narodami oraz wszystkimi grupami rasowymi lub religijnymi, jak również powinno wspierać działalność Narodów Zjednoczonych dla utrzymania pokoju.
3. Rodzice korzystają z prawa pierwszeństwa, jeśli chodzi o wybór rodzaju wykształcenia dla swych dzieci (…)
Artykuł 29. 1. Każda jednostka ma obowiązki wobec wspólnoty, bo tylko w niej możliwy jest swobodny i pełny rozwój jej osobowości.
2. W korzystaniu ze swych praw i wolności, każdy podlega jedynie takim ograniczeniom, które są określone przez prawo, wyłącznie w celu zapewnienia należytego uznania i poszanowania praw i wolności innych, oraz zaspokojenia słusznych wymagań moralności, porządku publicznego i powszechnego dobrobytu w społeczeństwie
demokratycznym.
3. Te prawa i wolności w żadnym razie nie mogą być wykorzystywane wbrew Celom i Zasadom Narodów Zjednoczonych”.
Deklaracja określa więc nie tylko prawa jednostki, ale również jej zobowiązania w stosunku do społeczności. Jak dowodzi lektura powyższych ustaleń, oczywistym jest, jak zobaczymy, że w codziennej praktyce państwa komunistyczne przekraczały większość tych postanowień.