O co prosiła Matka Boża w Gietrzwałdzie? W rocznicę ostatniego objawienia przypominamy Jej wołanie
Kaplica w miejscu objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie, widok współczesny. fot. Agnieszka Drozd/Biały Kruk Dziś, 16 września, przypada rocznica ostatniego, 160. objawienia Matki Bożej w polskim Gietrzwałdzie. Maryja po raz pierwszy ukazała się 27 czerwca 1877 r. i przez kolejne dni przychodziła do wizjonerek Justyny Szafryńskiej i Barbary Samulowskiej, obecnie Służebnicy Bożej, nawet kilka razy dziennie.
Bogate orędzie Matki Boga zawiera wiele treści i wezwań, przede wszystkim do gorącej modlitwy, ale Maryja wzywała również do zachowania trzeźwości – nie bez powodu, bo niestety do dzisiaj ten problem w Polsce pozostał. Szerzej pisze o tym ks. dr Wacław Dokurno, którego artykuł publikujemy poniżej.
Krucjata Wyzwolenia Człowieka kołem ratunkowym dla Europy
Albo Polska będzie trzeźwa, albo jej wcale nie będzie
Ks. dr Wacław Dokurno
Nie jedynym! Bóg w swoim miłosierdziu ciągle rzuca różne koła ratunkowe dla Europy. Jakże wielkimi są pontyfikaty świętych papieży naszych czasów! Jesteśmy jednak świadkami, że żyją wśród nas w Europie miliony naszych braci i sióstr, w większości przecież ochrzczonych, zniewolonych przez różne ideologie, media, pogoń za pieniądzem, sławą czy władzą. Zniewoleni przez ideologię LGBT, okaleczają nawet swoje ciała, usiłując zmienić płeć, co jest przecież biologicznie niemożliwe. Przed paru laty grono ekspertów z krajów Europy dyskutowało o zniewoleniu przez narkotyki. Doszli wspólnie do wniosku, że substancją używaną w celach narkotycznych przynoszącą najwięcej szkody na całym naszym kontynencie jest alkohol. Wywołuje on więcej szkody niż inne narkotyki, a używany jest bardzo często, aby uśmierzyć ból fizyczny czy psychiczny, aby „zapomnieć” o problemach, z którymi człowiek sobie nie radzi.
Krucjata Wyzwolenia Człowieka
Widząc tę rzeczywistość, czcigodny Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki, odpowiadając na apel św. Jana Pawła II, powołał w 1979 r. Krucjatę Wyzwolenia Człowieka – program krzewienia abstynencji. Papież na spotkaniu z rodakami 23 października 1978 r. prosił bowiem, abyśmy „przeciwstawili się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności, poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa, co czasem może zagrażać jego egzystencji i dobru wspólnemu”. Kilkuset członków Ruchu Światło-Życie włączyło się w dzieło Krucjaty i poprosiło o błogosławieństwo Jana Pawła II podczas Eucharystii na lotnisku w Nowym Targu 8 czerwca 1979 r.; jest to data założycielska Krucjaty, choć jej korzenie, wyrosłe z duchowości oazowej, sięgają bardzo głęboko.
Dla wielu Krucjata kojarzy się tak mocno z samym przyrzeczeniem abstynencji od napojów alkoholowych, że ją od razu odrzucają. Tymczasem KWC nie jest „ruchem abstynenckim”, czyli ruchem, którego celem jest abstynencja. Takim ruchem jest np. wspólnota Anonimowych Alkoholików, której członkowie wspierają się w postawie abstynenckiej, aby nie wpaść ponownie w nałóg picia alkoholu. Aby dobrze zrozumieć różnicę, warto przypomnieć sobie dwie inspiracje historyczne, do których nawiązuje Krucjata.
Biblijne korzenie abstynencji
Pierwsza związana jest ze świadkami z odległej historii. Abstynentami, czyli w języku Starego Przymierza nazirejczykami (Lb 6,1–8), byli często sędziowie, wśród nich Samson (Sdz 13,5), prorocy, wśród nich Samuel (1 Sm 1,11), wreszcie sam św. Jan Chrzciciel (Łk 1,15). W naszej historii abstynentami byli m.in. król Władysław Jagiełło i jego syn Kazimierz Jagiellończyk, którzy stworzyli potęgę pierwszej Rzeczypospolitej. Oni wszyscy wstrzymywali się od wszelkich napojów alkoholowych, co czyniło ich wyjątkowo mocnymi w wypełnianiu swojej misji. Dla zilustrowania mocy postu i modlitwy służy bardzo wymownie jedno z wydarzeń opisanych w Ewangelii. Oto uczniowie nie mogli wypędzić złego ducha z opętanego młodzieńca, choć wcześniej otrzymali od Jezusa taką moc. Po przybyciu Jezusa na miejsce tego wydarzenia otrzymali radę: „Ten rodzaj złych duchów wyrzucić można tylko postem i modlitwą” (Mk 9,29).
Przełom dzięki objawieniom w Gietrzwałdzie
Drugą inspiracją jest walka z alkoholizmem i chęć niesienia konkretnej pomocy alkoholikom, m.in. przez swoje świadectwo dobrowolnej abstynencji. Inspiracja ta ma głęboką tradycję w naszej polskiej historii, poczynając od akcji trzeźwościowych podczas zaborów. Po upadku Powstania Styczniowego wiele było prób podniesienia ducha naszego narodu, wśród nich próby walki z rosnącą klęską alkoholizmu, świadomie wspieraną przez zaborców. Wybitną postacią był na Śląsku ks. Alojzy Ficek, który w święto Matki Bożej Gromnicznej 2 lutego 1844 r. w sanktuarium maryjnym w Piekarach Śląskich założył Stowarzyszenie Wstrzemięźliwości. Decydujący przełom w walce z alkoholizmem rozpoczął się jednak od objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie. Maryja wiele razy prosiła o odmawianie różańca, natomiast 13 sierpnia 1877 r. wprost poprosiła o „powstrzymanie się od picia wódki”.
Te objawienia Matki Bożej dały tak silny impuls do podejmowania postaw abstynenckich i otrzeźwienia całego społeczeństwa, że ks. Krzysztof Bielawny w swojej książce postawił wręcz tezę, że „Niepodległość przyszła z Gietrzwałdu”. Wielki działacz trzeźwościowy w Galicji z przełomu XIX i XX w., bł. ks. Bronisław Markiewicz, wołał: „Albo Polska będzie trzeźwa, albo jej wcale nie będzie”. Natomiast twórcy polskiego harcerstwa, Olga i Andrzej Małkowscy, przejmując idee skautingu, włączyli do prawa harcerskiego przyrzeczenia abstynenckie. Później jednym z wielkich propagatorów abstynencji, także poza kręgami harcerskimi, był gen. Józef Haller.
Trzeźwa II RP
W takim duchu mogła narodzić się niepodległa II Rzeczpospolita, która wówczas była jednym z najtrzeźwiejszych narodów w całej Europie. Spożycie alkoholu było wtedy aż 10-krotnie mniejsze niż obecnie! Były nawet całe gminy bez ani jednego punktu sprzedaży alkoholu. Niemało brakowało, a w polskim sejmie uchwalono by prohibicję, która w Stanach Zjednoczonych Ameryki nie zdała egzaminu. Przymusowy zakaz spowodował bowiem przeniesienie całej sprzedaży do podziemia oraz wzrost przestępczości.
Czasy komuny
W klimacie powszechności postaw abstynenckich wzrastał patron polskiego harcerstwa bł. ks. hm. Stefan Wincenty Frelichowski. Ideałom abstynencji wierny był również przez całe życie bł. kard. Stefan Wyszyński, który w 
Liturgia podczas Centralnej Oazy Modlitwy sprawowana w 1981 r. pod przewodnictwem ks. Franciszka Blachnickiego w Wieczerniku, który został zbudowany w Krościenku w związku z pielgrzymką Jana Pawła II w 1979 r. Fot. Archiwum Główne Ruchu Światło-Życie. Ślubach Jasnogórskich pisał: „Przyrzekamy stoczyć pod Twoim [Matko Boża] sztandarem najświętszy i najcięższy bój z naszymi wadami narodowymi. Przyrzekamy wypowiedzieć walkę lenistwu i lekkomyślności, marnotrawstwu, pijaństwu i rozwiązłości”.
Twórca ruchu oazowego ks. Franciszek Blachnicki wyrósł w tradycji przedwojennego harcerstwa. Gdy po wojnie został kapłanem w diecezji katowickiej, przeniósł wiele idei harcerskich do Oaz Dzieci Bożych, organizowanych od 1954 r. Później, nawiązując do tradycji ks. Alojzego Ficka, w święto Narodzenia NMP 8 września 1957 r. powołał w Piekarach Śląskich Krucjatę Wstrzemięźliwości. Szybki jej rozwój tak bardzo zaniepokoił władze komunistyczne, że Służba Bezpieczeństwa 29 sierpnia 1960 r. siłą zlikwidowała centralę Krucjaty w Katowicach, zaś ks. Blachnickiego osadziła w więzieniu – tak się złożyło, że w tym samym, w którym podczas II wojny światowej oczekiwał on na wykonanie wyroku śmierci…
Po odbyciu kary w komunistycznym więzieniu i rocznym pobycie w Niepokalanowie ks. Blachnicki rozpoczął pracę naukową na KUL-u i już w 1963 r. zaczął organizować oazy dla młodzieży. Z oaz młodzieżowych wyrósł Ruch Światło-Życie, do którego później dołączyły całe rodziny. Wybór na Stolicę Piotrową kard. Karola Wojtyły, przyjaciela i orędownika ruchu oazowego, stał się dla ks. Franciszka nowym impulsem, aby wspierać wszelkie inicjatywy płynące z Rzymu. Znakiem dla niego stało się orędzie papieża do Polaków wygłoszone bezpośrednio po uroczystej inauguracji pontyfikatu oraz pierwsza apostolska pielgrzymka do Meksyku, gdzie Jan Paweł II musiał zmierzyć się z popularną w Ameryce Południowej teologią wyzwolenia, w niebezpieczny sposób nawiązującą do idei komunistycznych.
Chrześcijańska teologia wyzwolenia
To właśnie podłoże historyczne stało u źródeł Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Ks. Blachnicki nadał całej akcji głęboki wymiar teologiczny, budując chrześcijańską teologię wyzwolenia. Abstynencja od napojów alkoholowych jest w niej jednym ze środków związanych z plagą alkoholizmu w Polsce i całej Europie. Celem stało się więc takie przepowiadanie Ewangelii, aby niosła ona realną pomoc w wyzwoleniu człowieka z przeróżnych form zniewolenia przez grzech. Alkoholizm i związana z nim otoczka kulturowa jest tylko jedną z form zniewolenia, ale tak wielką, że nie wolno zaniedbać walki z nią. Głoszenie Ewangelii niosącej realne wyzwolenie jest bowiem kontynuacją podstawowej misji Jezusa, który pragnął pomóc człowiekowi skutecznie wyzwolić się z niewoli grzechu.
Ojciec Franciszek Blachnicki ukazał trzy etapy niesienia wolności ludziom zniewolonym przez grzech, czyli żyjącym w różnych nałogach. Pierwszy etap to modlitwa i post w ich intencji, drugi to ewangelizacja, a trzeci to głoszenie Ewangelii niosącej wyzwolenie. Dla ewangelizacji stworzył ks. Blachnicki program Ad Christum Redemptorem z konkretną formą rekolekcji. Z kolei dla głoszenia Ewangelii wyzwolenia powstał plan parafialnych rekolekcji wyzwolenia. Szkoleniu w podejmowaniu tych dzieł służyła Oaza Rekolekcyjna Diakonii Wyzwolenia. W liście z Boliwii w 1982 r. ks. Franciszek Blachnicki pisał: „W zrozumieniu, że istotą ewangelizacji jest głoszenie radosnej nowiny o odkupieniu i wyzwoleniu człowieka we wszystkich wymiarach jego aktualnej egzystencji, leży źródło jej atrakcyjności, mocy i skuteczności. Ewangelizacja, która pomija aktualne problemy dręczące człowieka i nie ukazuje drogi do ich rozwiązania, która porusza tylko uczucia i postuluje ucieczkę od życia, nie pociągnie współczesnego świata, którego centralnym problemem jest problem wyzwolenia człowieka. Dostrzeżenie istotnego, wewnętrznego związku pomiędzy ewangelizacją a wyzwoleniem jest szczególnym charyzmatem Ruchu Światło-Życie, co wyraża się w różnych podejmowanych inicjatywach, jak Krucjata Wyzwolenia Człowieka i Ruch Prawda † Wyzwolenie”.
Stąd w sposób naturalny członkowie KWC zaangażowali się również obecnie w promocję Narodowego Programu Trzeźwości ogłoszonego przez księży biskupów w 2018 r.
Potrzeba wielu odważnych serc
Nie lękajmy się więc decyzji o wstąpieniu w szeregi Krucjaty, podejmując konkretną modlitwę i post, aby wspólnie przynosić naszym, często najbliższym, braciom i siostrom nadzieję wyzwolenia z niewoli grzechu. W pojedynkę człowiek jest słaby wobec sił zła. Od 40 lat jestem też jednak świadkiem, jak wielu członków Krucjaty Wyzwolenia Człowieka rezygnuje z młodzieńczych ideałów, gdy wkraczają na kolejny szczebel w hierarchii społecznej. Dotyczy to zarówno życia świeckiego w pracy zawodowej czy zaangażowaniu społecznym, jak i życia w stanie duchownym. Taka presja środowiska nie jest nowym zjawiskiem. Już prorok Amos w VII wieku przed Chrystusem wołał do elit życia społecznego w Izraelu: „A wy dawaliście pić nazirejczykom wino i prorokom rozkazywaliście ‘Nie prorokujcie’”(Am 2,12).
Aby cała misja Krucjaty Wyzwolenia Człowieka mogła przynieść społecznie wielkie owoce, potrzeba, aby wśród liderów życia społecznego, zarówno duchownych, jak i świeckich, było coraz więcej osób podejmujących taką formę zaangażowania. Niech głos proroka naszych czasów ks. Franciszka Blachnickiego poruszy jak najwięcej serc w naszej Ojczyźnie.
***
Powyższy artykuł ks. dr. Wacława Dokurno ukazał się w miesięczniku "WPiS. Wiara, patriotyzm i sztuka" nr 161. Śródtytuły pochodzą od redakcji; red. AD.
Prenumerata miesięcznika WPiS na cały 2024 rok - wydanie drukowane + wydanie elektroniczne
Roczna prenumerata papierowej i elektronicznej wersji miesięcznika WPIS - najciekawszy i najbogatszy miesięcznik na rynku co miesiąc w Twojej skrzynce pocztowej i jednocześnie na Twojej skrzynce mailowej!
Najbogatszy – z uwagi na bogactwo treści i tematów, wspaniałą fotografię i grafikę, wyjątkowe edytorstwo. „Wpis” czytają i rekomendują największe autorytety w naszym kraju! Do grona naszych autorów należą m.in. Adam Bujak, ks.
Cuda polskie. Matka Boża i święci w naszych dziejach
Na historię naszego kraju należy patrzeć z punktu widzenia człowieka wierzącego, chrześcijanina, jeśli chce się dzieje Polski interpretować uczciwie. Ta książka nie jest suchym dziełem naukowym, lecz zawiera solidną porcję wiedzy o minionych wiekach. Jest napisana barwnie i żywo. Prezentuje autentyczne wydarzenia, konkretne osoby oraz sprawdzone opinie. Obejmuje okres od Mieszka I po współczesność.
Polacy wierni i dzielni
Polacy – kim jesteśmy? Kim byliśmy? Kim powinniśmy być w przyszłości? O. prof. Marian Zawada od ponad 40 lat szuka odpowiedzi na te pytania. Szuka – i znajduje. Zastanawia się nad kondycją naszego narodu od momentu jego narodzin w X wieku po czasy najbardziej współczesne. I nieustannie jest pełen zachwytu nad duszą polską, nad jej zdolnością przetrwania nawet największych kataklizmów, nad jej niezłomnością.
Kościół i Naród. Lata trwogi, lata nadziei
Agentura wpływu nazywana nie tak dawno sowiecką, a dziś rosyjską, poczyna sobie śmiało także w III RP. Jej dziełem jest narzucana Polakom od kilkunastu lat przez media głównego nurtu (wszystkie w rękach zagranicznych decydentów) i przez niektórych polityków tzw. polityka wstydu.
Polska i Krzyż
Piękno, niezachwiana moc i potęga Krzyża. Związanie losów Rzeczypospolitej, od narodzin po dzień dzisiejszy, z Krzyżem oraz nieprzemijająca nadzieja pokładana w Chrystusie – to temat tej książki. Wybitni autorzy i uczeni, wielcy patrioci, utrwalają słowem, a mistrz Adam Bujak obrazem wizerunek Polski wiernej Bogu od jedenastu wieków. Bez chrześcijaństwa nie byłoby ani naszego państwa, ani naszego narodu.
Matka Boża
Mamy w Polsce od wieków ogromny skarb. Ta książka tego dowodzi. Tym skarbem jest wielka miłość i cześć dla Matki Bożej, którą nazywamy też Królową Polski. Nie jest to w żadnym razie – tak jak w wielu krajach Zachodu – miłość-relikt zaklęta w dawnych dziełach sztuki, na które patrzy się jak na obiekty muzealne. Jest to miłość żywa i żarliwa, której płomień stale jest podsycany przez następne pokolenia.
Dokąd zmierzamy? Wiara, edukacja, tradycja
Niniejsza antologia publicystyki patriotycznej próbuje dać odpowiedź na postawione w tytule pytanie: Dokąd zmierzamy, my jako Polacy? A co za tym idzie – kto nam wyznacza, lub usiłuje wyznaczać, drogę? Jakże często czujemy się zagubieni, zdezorientowani, manipulowani.
Szukamy stałych punktów odniesienia, niezmiennych wartości, na których można by się oprzeć bez obawy, że pobłądzimy.
Komentarze (0)
Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników serwisu. Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za ich treść. Wpisy są moderowane przed dodaniem.