Cuda polskie. Matka Boża i święci w naszych dziejach

Historia życia św. s. Faustyny Kowalskiej (1905–1938) jest zapisem tajemniczych i nadprzyrodzonych objawień Jezusa Zmartwychwstałego. To historia niezwykłego zjednoczenia się człowieka z Mistrzem i Panem. Świadectwem tego zjednoczenia stało się nadzwyczajne posłannictwo krzewienia kultu Bożego Miłosierdzia Jezu, ufam Tobie. Skuteczność tego nabożeństwa przechodzi wszelkie ramy ludzkiego poznania i doświadczenia. Można z całą pewnością napisać, że sta- ło się ono balsamem dla udręczonej cierpieniami ludzkości przełomu tysiącleci.

S. Faustyna wielokrotnie dostąpiła spotkania i rozmowy ze Zbawicielem. Pan objawiał się jej z sercem tryskającym biało-purpurowymi promieniami, które spływały na świat pogrążony w klęskach i cierpieniach. Jej relacjom z objawień, a także temu, co działo się w jej życiu wewnętrznym, długo nie chcieli uwierzyć duchowi kierownicy oraz jej współsiostry. Pytano z powątpiewaniem: czyż by mówić o tych wielkich i przerażających sprawach, a także o orędziu nadziei i pokonaniu zła, Bóg mógłby posłużyć się tak niedoskonałym i nieuczonym narzędziem?

Pierwszego z objawień doznała s. Faustyna 22 lutego 1931 r. w klasztorze Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Płocku. Był zimowy wieczór. Na ścianach klasztornej celi migotały blaski zachodzącego słońca. W Dzienniczku, trzy lata później, opisała to przeżycie następująco: „Wieczorem, kiedy byłam w celi, ujrzałam Pana Jezusa ubranego w białą szatę. Jedną rękę miał wzniesioną do błogosławieństwa, a drugą dotykał szaty na piersiach. Spod uchylonej szaty wychodziły dwa wielkie promienie: jeden czerwony, a drugi blady. W milczeniu wpatrywałam się w Pana. Dusza moja była przejęta bojaźnią, ale i radością wielką. Po chwili powiedział mi Pan Jezus: «Wymaluj obraz według wzoru, który widzisz z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Pragnę, aby ten obraz czczono najpierw w waszej kaplicy, a potem na całym świecie. Obiecuję, że dusza, która czcić będzie ten obraz, nie zginie. Obiecuję już tu na ziemi zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, szczególniej w godzinę śmierci. Ja, Pan, bronić jej będę jako chwały swojej»”.

Zdumiewające, a zarazem pełne trwogi widzenie! S. Faustyna, początkowo przerażona tymi widzeniami, z czasem zaczyna rozumieć, że została wybrana przez Boga, aby przekazać światu szczególne orędzie – propagowanie nabożeństwa do Miłosierdzia Bożego.

Polecenie, aby namalować obraz Jezu, ufam Tobie, nie było łatwe do wykonania. Niewykształcona zupełnie w tej dziedzinie zakonnica próbowała swych sił, ale bez rezultatu. Cóż mogła uczynić? Poskarżyła się Jezusowi, że dał jej niewykonalne zadanie. Działo się to jeszcze w Płocku w 1931 r. W odpowiedzi na to ujrzała oczyma duszy kapłana, który miał jej w tym dopomóc. Przez pewien czas s. Faustyna ukrywała głęboko swe widzenia. Właściwie dopiero w klasztorze wileńskim odkryła je w pełni przed owym zapowiedzianym kapłanem, którym okazał się znany teolog, profesor Uniwersytetu Wileńskiego, ks. Michał Sopoćko, dziś błogosławiony.

Na początku i on odniósł się do jej relacji o objawieniach nader sceptycznie. Długo analizował i z całą skrupulatnością badał życie duchowe oraz stany psychiczne s. Faustyny. Choć nie dawał zrazu wiary treściom objawień, polecił jej wszystko opisywać w Dzienniczku. Uprosił też znanego artystę E. Kazimirowskiego, aby namalował obraz Jezusa Miłosiernego według wskazań zakonnicy. Obraz wszystkim się podobał, ale nie zadowolił Faustyny. Nie odpowiadał piękności i majestatowi oglądanego w objawieniach Zbawiciela. Poskarżyła się znowu z tego powodu Jezusowi. Otrzymała pocieszającą odpowiedź, że wystarczy taki, jaki jest. Jezus zarazem dodał: „Podaję ludziom naczynie, z którym mają przychodzić po łaski do źródła Miłosierdzia; tym naczyniem jest ten obraz z napisem: Jezu, ufam Tobie”. Wyjaśnił też Zbawiciel symbolikę obrazu: „Promienie oznaczają krew i wodę, które wytrysły z wnętrza mego Miłosierdzia wówczas, gdy konające Serce moje zostało otwarte na krzyżu. Blady promień oznacza wodę, która usprawiedliwia duszę, czerwony promień oznacza krew, która jest życiem duszy. Te promienie osłaniają dusze przed gniewem Ojca mego. Szczęśliwy, kto w ich świetle żyć będzie…”.