Francuskie samobójstwo

W targanej kryzysem społecznym i ogromnymi napięciami wewnętrznymi Francji następuje właśnie historyczna zmiana politycznych nastrojów. Zmiana, która nie pozostanie bez wpływu na całą politykę europejską, w tym na Polskę. Po tym jak w wyborach do Parlamentu UE prawicowe Zjednoczenie Narodowe zdobyło nad Sekwaną, Loarą, Garonną i Rodanem ponad dwa razy więcej głosów niż blok prezydenta Emmanuela Macrona, ten ostatni rozpisał przedterminowe wybory. Już 30 czerwca i 7 lipca Francuzi w dwóch turach wybiorą nowe Zgromadzenie Narodowe, a zdecydowanym faworytem do zwycięstwa jest prawica.  

Jakie jest jej oblicze i ku jakim wartościom skłania się dziś największa część Francuzów? Cennych i błyskotliwych odpowiedzi na te pytania udziela Eric Zemmour w książce „Francuskie samobójstwo”. Ta wartko napisana publikacja we Francji biła rekordy sprzedaży: 15 tys. egz. dziennie! Równie silne były napaści na książkę i jej autora; nic dziwnego, skoro wieszczy on schyłek Francji, którego główną przyczyną są/będą kobiety-feministki, ruchy gejowskie i wszystkie inne z nimi spokrewnione oraz muzułmańscy imigranci. Za równie niebezpieczne uznaje Zemmour „mroczne, podziemne wpływy brukselskich technokratów”. W książce bez trudu odnajdziemy symptomy zaraźliwej choroby, która toczy dziś także Polskę i całą cywilizację Zachodu. 

Publikacja Érica Zemmoura zawiera diagnozy, które podzielają dziś miliony jego rodaków. Autor „Francuskiego samobójstwa” ukazuje prawdziwe, niezafałszowane przez liberalne media oblicze współczesnej narodowej prawicy, której liderzy zdecydowanie odcinają się od przypisywanych im uporczywie sympatii prorosyjskich, otwarcie nazywając je fake newsami.   

Pochodzący z Algierii Éric Zemmour to znakomity publicysta i były kandydat prawicy na prezydenta Francji w wyborach 2022 r. Widząc bezsilność, ale i nieudolność polityków opcji konserwatywno-narodowej, postanowił sam stanąć do pojedynku o najwyższą władzę, a jego charyzma i jasny przekaz dla stęsknionych za normalnością wyborców, tchnęły nowy, potężny wiatr w żagle Zjednoczenia Narodowego. Efektem było zdobycie ponad 31 procent głosów w wyborach do Parlamentu Europejskiego z 9 czerwca 2024 r. i realna szansa na objecie władzy w nadchodzących, przedterminowych wyborach do francuskiego Zgromadzenia Narodowego.   

„Francuskie samobójstwo” ukazuje skalę wielorakich spustoszeń, które poczyniła najpierw rewolucja francuska z jej złudnymi hasłami oraz okrucieństwem, a dopełniła potem rewolucja seksualna roku 1968 i kolejne błędy polityków. Także tych po prawej stronie, którzy zamiast bronić wartości, które legły u fundamentów cywilizacji europejskiej, woleli dla tzw. świętego spokoju i ze strachu przed mediami ulec marksistowskiej argumentacji.  

Chrześcijaństwo zostało wyrugowane z polityki – pisze Zemmour – łapami chrześcijańskich demokratów, którzy już bardzo daleko odeszli od pierwotnych ideałów swojego ugrupowania. Tak stało się we Francji i innych krajach, tak dzieje się również w Unii Europejskiej. A w Polsce? Tekst Zemmoura skłania do refleksji, dlaczego chadecja nie rozwinęła się w kraju, zdawałoby się, do tego szczególnie predestynowanym.  

„Polityka została przechwycona przez prawo, które już jej nie wypuści” – pisze Éric Zemmour. Dowodzi, że sędziowie aspirują do bycia „kapłanami prawa”. Wspólnoty całej Europy cierpią na utratę lub poważny uszczerbek narodowej tożsamości i bolesne tego konsekwencje. Autor książki prorokuje, że „ideologia globalizacji, antynarodowa i wielokulturowa, będzie w XXI wieku tym, czym był nacjonalizm w XIX, a totalitaryzm w XX wieku”.  

Czy się komuś to podoba, czy nie, Zachód to od przeszło tysiąca lat także my. Zapoznajmy się więc z wielkimi zagrożeniami, póki jeszcze można (chyba) przeciwdziałać im kartką wyborczą. Aby dokonać właściwego wyboru, trzeba mieć mocne rozeznanie, kto jest kim i za czym naprawdę optuje – Éric Zemmour, zdecydowany krytyk eurokratów z Brukseli, ale i rosyjskiej inwazji na Ukrainę, bardzo nam w tym pomaga.

.

MKIDN

  • Spis treści

  • Biogram autora

  •  
  • Wstęp

  •  
  •  
  • 1970–1983 Historia nie jest naszym kodem

  •  
  • 1970  Śmierć ojca narodu

  • Śmierć ojca rodziny

  • 1971  Zdrada współtowarzyszy

  • Koniec wymienialności

  • 1972  Tydzień, który zmienił świat

  • Bruay-en-Artois: burżuj, zatem winny

  • Anglia koniem trojańskim

  • Ludzie prezydenta

  • Ustawa Plevena: koniec wolności ekspresji we Francji

  • Jak mówiono i jak nie powinno się już mówić

  • Dom koło fontanny, w małym ogrodzie

  • 1973  Dyskretny koniec kolbertyzmu

  • Robert Paxton, nasz zacny mistrz

  • Pędzi, pędzi przedmieście, ale dokąd, jeszcze nie wie

  • Ci tak mili rozwodnicy

  • To tylko rock and roll

  • Palenie staników i drobni kupcy

  • 1974  Jaja

  • „Nie macie monopolu na dobre serce”

  • Vincent, François, Paul i inni, którym bije dzwon

  • 1975  Kobieta jest przyszłością mężczyzny

  • Wszyscy jesteśmy Dupontami Lajoie!

  • 1976  Kto jest najsilniejszy? To Zieloni!

  • Haby temu, kto widzi w tym coś nieprzystojnego

  • 1977  Lepsza Lily od Ptaszka

  • 1978  Cochin, kto nie dotrzymuje słowa

  • 1979  Każda rewolucja jest dobra sama w sobie

  • Metalurgia upada pierwsza

  • Drodzy towarzysze delektują się Pałacem Elizejskim

  • 1980  Wilki wkroczyły do Paryża przez ulicę Kopernika

  • Mój syn, moja walka

  • 1981  Ideologia dominująca dla nietęgich głów

  • Dallas lub zmiana duszy

  • Marchais za gaullistami

  • Władca much w Minguettes

  • Od PC do PC

  • 1982  Powrót feudałów

  • Verdun w Sewilli

  • 1983  Przejście od światła do cienia

  •  
  •  
  • 1984–1992 Służmy dobrej sprawie i służmy sobie!

  •  
  • 1984  SOS wieloryby

  • Canal+ kineskopowa świątynia dobra

  • Dzień, w którym państwo ugięło się przed NRJ

  • 1985  A CRIF zabił Napoleona

  • Narodziny władzy gejów

  • Święty Coluche

  • 1986  Louis Schweitzer lub nowa zdrada klerków

  • Królewski Buren

  • Gdzieś urodzony

  • 1987  Do zobaczenia, chłopcy

  • 1988  Verlaine i Van Gogh

  • 1989  Klęska „Wielkiego Narodu” (I)

  • Klęska „Wielkiego Narodu” (II)

  • Klęska „Wielkiego Narodu” (III)

  • 1991  Évin for ever

  • Rap-petout

  • 1992  Helena i dziewczęta

  • Demokracja umiera w Maastricht jak d’Artagnan

  • Paroles, paroles, paroles…


  • 1993–2008 Ojcowie jedli zbyt zielone winogrona, a zęby ścierpły synom

  •  
  • 1993  Imię

  • Upadek francuskiego Berlusconiego

  • 1995  De Gaulle zgarnięty na Vél’ d’Hiv’

  • Maj w grudniu

  • Smutna podróż footballu za Bosmanem

  • 1996  Od Ludwika XVIII do Jacques’a Chiraca

  • Chwała Ritchiego’D

  • Nowy wynalazek: „bezdokumentowcy”

  • 1997  Sto milionów zabitych… a ja, a ja, a ja

  • 1998  Black-blanc-beur

  • 1999  José Bové lub zdrada Asterixa

  • 2000  Historia Airbusa

  • 2001  Paryż nie będzie zawsze Paryżem

  • Fatum Mezzogiorno

  • 2002  No pasarán

  • 2003  Kepi de Gaulle’a na głowie Aristide’a Brianda

  • Nie jest Bonapartem każdy, kto chce

  • Jean-Claude Trichet lub rzymski triumf imperialnej oligarchii

  • 2005  Francja trzech młodości

  • Austerlitz, nie słyszałem!

  • 2007  Zobaczyć Lizbonę i umrzeć

Czytelników, którzy kupili tę książkę, zainteresowało również:

Opinie o produkcie (0)

do góry

Zamknij X W ramach naszego serwisu stosujemy pliki cookies. Korzystanie ze strony bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl