"Pozostał znakiem sprzeciwu". Rozważanie Jana Pawła II na święto Ofiarowania Pańskiego
Jan Paweł II na szczycie Jasnej Góry w sierpniu 1991 r. podczas Światowych Dni Młodzieży. Fot. Adam Bujak z książki "Święty Prorok", wyd. Biały Kruk. Kiedy wsłuchujemy się uważnie w liturgię Słowa dzisiejszego święta, zauważamy w niej jak gdyby trzy wymiary: wymiar świątyni, ofiary i proroctwa.
Świątynia. Pisze prorok Malachiasz: „przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy oczekujecie, i Anioł Przymierza, którego pragniecie” (Ml 3,1). Te słowa proroka ilustrują ów szczególny moment, kiedy rodzice, Maryja i Józef, przynieśli Jezusa do Świątyni jerozolimskiej, aby Go przedstawić Panu, zgodnie z przepisem Prawa Mojżeszowego. To przyjście dwojga ubogich ludzi z niedalekiego Betlejem pozostałoby z pewnością niezauważone, gdyby nie działanie Ducha Świętego, który uwrażliwił Symeona i Annę na obecność Mesjasza. […] Wielu zadawało sobie pytanie: Kiedy nadejdzie ten dzień, w którym Bóg przyśle Go i pozwoli Mu przekroczyć progi jerozolimskiej Świątyni?
I oto właśnie ten dzień nadszedł. Nadszedł inaczej, niż sobie wyobrażano. Oprócz Symeona i Anny nikt nie wiedział, że w osobie małego Dziecka, niesionego w ramionach przez rodziców, Mesjasz przekroczył już próg Świątyni jerozolimskiej. Pan, którego Izrael oczekiwał, Anioł Przymierza, którego pragnął, przybył do swojej Świątyni. […] Drugi wymiar dzisiejszej liturgii stanowi ofiara. Maryja i Józef przybywają do Świątyni, ażeby zgodnie z przepisem Prawa Mojżeszowego złożyć Bogu ofiarę. Jako ludzie ubodzy składają w ofierze dwa młode gołębie, gdyż ich na więcej nie było stać. Świątynia była miejscem składania ofiar. W Świątyni jerozolimskiej były to w znacznej mierze ofiary krwawe. A wszystkie one miały przygotować ten moment, kiedy to nie poprzez krew zwierząt, ale poprzez własną swoją krew, Odkupiciel wejdzie do świątyni, już nie tej ręką ludzką uczynionej, ale do Przybytku w wieczności, do którego Syn przynosi siebie Ojcu jako doskonałą i wieczną Ofiarę (Hbr 9,24-25). […]
Trzecim wymiarem jest proroctwo. Cała liturgia dzisiejszego święta jest nasycona głębokim tchnieniem proroczym. Bóg mówi przez wszystko, co na tę liturgię się składa: mówi przez Świątynię jerozolimską, przez ofiarę, jaką składają Maryja i Józef, mówi wreszcie przez usta człowieka, któremu na imię było Symeon. Był to człowiek prawy i pobożny, który wyczekiwał pociechy Izraela. Jemu Duch Święty objawił, że nie ujrzy śmierci, dopóki nie zobaczy Mesjasza Pańskiego (por. Łk 2,25-26). […]
Symeon wypowiada […] słowa do głębi prorocze, które szczególnie głęboko wniknęły w pamięć Kościoła. Powtarzamy je codziennie w Liturgii Godzin na zakończenie dnia: „Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela” (Łk 2,29-32). Wypowiada te słowa starzec Symeon, ale słuszniej będzie powiedzieć, że wypowiada je sam Duch Święty przez jego usta. Symeon zaś znajduje w tych słowach Ducha spełnienie oczekiwań całego swego życia. Oto oczy jego oglądają Mesjasza! Oglądają Go u progu Jego życia mesjańskiego, jako czterdziestodniowe Dziecię. Duch, który kieruje jego słowami, pozwala mu przeniknąć przyszłość tego Dziecięcia. Symeon bowiem mówi do Maryi słowa, które dotyczą przyszłości Jej Syna. Mówi tak: „Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu” (Łk 2,34-35). Dzięki tym słowom już w czterdziestym dniu po narodzeniu Jezusa jesteśmy wraz z Maryją pod krzyżem, w szczytowym momencie mesjańskiej misji Jej Syna. A poniekąd słowa te sięgają dalej jeszcze. Czyż Jezus poprzez wszystkie stulecia, również po swoim zmartwychwstaniu, nie pozostał „znakiem sprzeciwu” dla wielu? […]
*
Powyższy fragment homilii Jana Pawła II wygłoszonej 2 lutego 1995 r. przytaczamy za albumem "Rok 17", wyd. Biały Kruk.
(AD)
Zapraszamy do naszej Księgarni Internetowej po książki o św. Janie Pawle II:
Święty Prorok. Karol Wojtyła – Jan Paweł II
Św. Jan Paweł II bywał nazywany prorokiem naszych czasów, nikt jednak do tej pory nie spojrzał w tym kontekście na całe jego życie. Próby takiej dokonuje w tej książce Jolanta Sosnowska (autorka czterotomowej biografii Papieża Polaka „Hetman Chrystusa”), śledząc pod tym kątem życiorys Karola Wojtyły – Jana Pawła II.
PAKIET Hetman Chrystusa - komplet tomów 1-4 w promocyjnej cenie
Książka ta zrodziła się z fascynacji polskim Papieżem i z niezgody na traktowanie go jako dobrotliwego staruszka i miłośnika kremówek, na umniejszanie jego postaci, przebogatego dorobku i ogromnego autorytetu. Ojciec Święty jawi się tu jako osobowość zachwycająca – pasterz wyrazisty, konsekwentny, inteligentny, odpowiedzialny i odważny.
Do moich Rodaków. Św. Jan Paweł Wielki
Św. Jan Paweł II, zwany Wielkim, był dumnym Polakiem bez jakiegokolwiek kompleksu niższości wobec innych narodów. Takiego zachowania uczył też nas – zarówno głoszonym słowem, jak i własną postawą, którą prezentował, nie popadając przy tym w pychę czy pogardę wobec innych. Postawę swą zaś wykształcił w sobie i opierał na umiłowaniu Ojczyzny, na gruntownej wiedzy historycznej i oczywiście na głębokiej wierze w Boga i szacunku wobec bliźnich.
Nauczanie wolnego narodu. Wyd. II 2024
Na progu transformacji ustrojowej, podczas pielgrzymki do Ojczyzny w 1991 r., Papież dobitnie zwracał uwagę, że prawdy Dekalogu są fundamentalne, że jedynie za nimi należy podążać, a nie ulegać fascynacji bardzo szkodliwymi nowinkami światopoglądowymi.
Totus Tuus
Ogłoszony przez polski parlament Rok św. Jana Pawła II w stulecie jego urodzin (1920–2020) każe zastanowić się nad dziełem naszego wielkiego rodaka. Ks. Karol Wojtyła na drogę swego dorosłego życia wybrał dewizę Totus Tuus, czyli po polsku Cały Twój – zawołanie odnosi się do Maryi, Matki Jezusa. To Jej tak młody kapłan, jak i sędziwy Papież zawierzył siebie samego, Ojczyznę oraz cały świat.
Rok 17. W kręgu Słowian
Album opowiada o wydarzeniach, jakie miały miejsce pomiędzy 16 października 1994 a 15 października 1995. W tym czasie Ojciec Święty Jan Paweł II szczególny nacisk położył na pielgrzymowanie do krajów słowiańskich, odwiedzając Czechy, Polskę i Słowację. W trakcie tych podróży kanonizował 5 błogosławionych – Jana Sarkandra, Zdzisławę z Lemberku i trzech męczenników koszyckich.
Komentarze (0)
Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników serwisu. Redakcja nie ponosi odpowiedzialności za ich treść. Wpisy są moderowane przed dodaniem.