Tajemnica opuszczenia Łodzi Piotrowej. Życie Benedykta XVI

Rozdział 1 

Nielubiany przez „postępowych” i „otwartych”

Benedykt XVI nie miał łatwo już od pierwszego dnia po wyborze. Nie tylko dlatego, że nie bardzo chciał być wybrany; marzył raczej o przejściu na daleką od światowego zgiełku emeryturę, ale również dlatego, że stale porównywano go – przeważnie bardzo nieżyczliwie albo wręcz złośliwie – z Janem Pawłem II. Z całą premedytacją przeciwstawiano go papieżowi Polakowi, a przecież to byli dwaj wielcy, wypróbowani przyjaciele, którym w przyjaźni nie przeszkadzały różnice osobistych charakterów i temperamentów oraz narodowości.

Gwoli ścisłości należy przyznać, że początkowo raczej nie czyniono tego typu porównań w Polsce, ale za to z tym większą lubością w jego Ojczyźnie. Na kard. Ratzingerze od lat ciążyła bowiem w Niemczech bardzo nieprzychylna, a do tego zupełnie nieprawdziwa etykietka „pancernego” tudzież „żelaznego kardynała” i „wielkiego inkwizytora”. Nadały mu ją przede wszystkim protestanckie media niemieckie (a więc rodzime) oraz angielskie. Liberalne i lewackie środki masowego przekazu całego świata ochoczo ją podchwyciły i z lubością powielały przy każdej nadarzającej się okazji. Ratzingera jako prefekta Kongregacji Nauki Wiary uznawano nawet za najniebezpieczniejszego człowieka zachodniej cywilizacji, gdyż bezkompromisowo stał na straży czystości katolickiej doktryny. Strażnik wiary w czasach postprawdy – toż to brzmi jak wyrok skazujący.

Kard. Zenon Grocholewski opisał własne zetknięcie się żywego człowieka z ukutym przez media stereotypem: „Pamiętam, kiedy przyjechałem do Rzymu, przedstawiano mi kard. Ratzingera jako człowieka pancernego, mocnego, który nie dopuszcza dyskusji czy sprzeciwu. Potem, gdy pracowałem z nim w Kongregacji Nauki Wiary, widziałem to zupełnie inaczej. To człowiek ogromnej pokory, prostoty, wrażliwy, otwarty na wszelkie dyskusje, przyjmuje uwagi, zmienia opinie pod wpływem uwag. Byłem po prostu zaskoczony prostotą i pokorą tego człowieka. Jeżeli on na początku mówił, że wybrano prostego, pokornego człowieka, to mówił to z całym przekonaniem. Myślę, że najgorszą chorobą w Kościele i na świecie jest pycha. Papież był człowiekiem wielkiej pokory. To samo wyrażało się podczas pewnych spotkań, w których miałem możliwość uczestniczyć, podczas których trzeba było omawiać z papieżem niektóre sprawy, poprosić go o decyzję”.

Ks. prof. Joseph Ratzinger, jeden z najwybitniejszych teologów i jeden z najmądrzejszych ludzi naszych czasów, przez wielu swych „postępowych” kolegów po fachu nie był lubiany, gdyż „zadał się” z Rzymem, a w niemieckiej teologii silne są wszak wpływy protestantyzmu. Wielu tamtejszych teologów uprawia teologię bynajmniej nie z miłości do Boga, wielu wręcz w Niego nie wierzy. Niektórym bardzo się nie podobało, że ks. prof. Ratzinger został w 1977 r. arcybiskupem metropolitą Monachium i Fryzyngi oraz przyjął purpurę kardynalską, a już najbardziej to, że w 1982 r. na prośbę Jana Pawła II wyjechał do Watykanu. W wielu niemieckich kręgach nie było zbyt dobrze widziane, że stał się jednym z najbliższych współpracowników polskiego papieża, „jego” prefektem Kongregacji Nauki Wiary, nazywanej powszechnie i z widocznym negatywnym zabarwieniem: Święte Oficjum, czyli niegdysiejszym mianem inkwizycji. Czuwał tym samym nad czystością wiary katolickiej i uprawiał teologię „na kolanach” – rzecz nie do pomyślenia wśród postępowych teoretyków. Doszło do tego, że studenci teologii w Niemczech nie mogli powoływać się w swoich dysertacjach na dorobek myśli Josepha Ratzingera – „inkwizytora” i „pancernego kardynała”.

Gdy trzeba było ostrej krytyki kard. Ratzingera, zawsze był do niej gotowy usłużny Hans Küng (1928–2021), były ksiądz katolicki, profesor teologii, który w swoich pismach tak dalece odszedł od integralnej wiary katolickiej, że za pontyfikatu św. Jana Pawła II, w 1979 r., został pozbawiony prawa nauczania teologii katolickiej. Był przeciwny katolickiej ortodoksji, pobożność dzielił na oświeconą i nieoświeconą (co nota bene bardzo się przyjęło w niektórych polskich kręgach katolickich), papieża czynił odpowiedzialnym za eksplozję demograficzną, za głód i nędzę milionów dzieci na świecie.

Drugi czołowy i wszędobylski w mediach krytyk Ratzingera to Eugen Drewermann (ur. 1940) – również były ksiądz i profesor teologii, psychoanalityk i egzystencjalista, któremu w 1991 r. zostało odebrane pozwolenie nauczania teologii katolickiej, a któremu marzy się włączenie zasad buddyzmu do chrześcijaństwa. Drewermann, który w 2005 r. wystąpił z Kościoła katolickiego, z lubością mówił o sprawującej władzę w Kościele „starczej hierarchii”, która kierując się pychą broni swego monopolu na prawdę. Porównywał ich władzę do dyktatury, a sprzeniewierzanie się nauce Jezusa rozumiał swoiście – jego zdaniem główni sprzeniewiercy znajdowali się od 2 tysięcy lat w Rzymie.

Dziennikarze, którzy pilnie potrzebowali negatywnych opinii na temat kard. Josepha Ratzingera, by skutecznie uderzać w „skostniały” Kościół katolicki, mieli w swych notesach, tudzież telefonach komórkowych, numery kontaktowe do Künga i Drewermanna. Wystarczyło je tylko przywołać i potem nagrywać; wiadomo było bowiem, że powiedzą to, co trzeba. U nas takich dyżurnych, podobnej proweniencji „ekspertów” atakujących Kościół również od jakiegoś czasu nie brakuje. Jakoś nie dziwi, że najwięcej ich w mediach wydawanych w naszym kraju po polsku za niemieckie pieniądze.

Zarówno Küng, jak i Drewermann nie mogli też wybaczyć prefektowi Kongregacji Nauki Wiary deklaracji z 2000 r. Dominus Iesus³, o jedyności i powszechności zbawczej Jezusa Chrystusa i Kościoła, która zadała kłam wszelakim tendencjom relatywistycznym. Lawa krytyki, którą wylano po jej opublikowaniu na głowę „inkwizytora”, przeszła wszelkie oczekiwania. Prawda, że jedyną drogą do zbawienia jest uczestnictwo w Kościele Chrystusa, okazała się dla bardzo wielu nie do przyjęcia, pachniała średniowiecznym wstecznictwem, ciemnogrodem, inkwizycją właśnie. Podobnie wielu wrogów ściągnął na siebie prefekt Kongregacji w związku ze stanowiskiem wobec teologii wyzwolenia, choć innych kości niezgody również nie brakowało.

Tymczasem wydawało się, że jeszcze w latach 1960. Ratzinger i Küng stali po tej samej stronie teologii. Küng był z nominacji Jana XXIII oficjalnym doradcą Soboru Watykańskiego II (1962–1965). Podczas soborowych obrad zetknął się z młodym, błyskotliwym profesorem teologii Josephem Ratzingerem („cudownym dzieckiem teologii” – jak go wówczas nazywano), który przyjechał tam jako doradca teologiczny arcybiskupa Kolonii Josepha Fringsa. Potem obaj wykładali teologię na tym samym uniwersytecie w Tybindze i byli tam uważani za teologów „postępowych”, zwolenników soborowych reform.

Profesor teologii ks. Joseph Ratzinger uważał jednak, że niektóre reformy wcielano niewłaściwie, w imię fałszywie rozumianej nowoczesności, bez poszanowania dla Tradycji. Zawsze kochał Kościół, rozczytywał się w Piśmie Świętym i pismach ojców Kościoła, naprawdę wierzył w Boga i Opatrzność, a także był bardzo pobożny.

Przedkładał to nad robienie profesorskiej kariery za każdą cenę i wspinanie się po szczeblach medialnej popularności. Obce mu było zaspokajanie własnej pychy, głoszenie własnych teorii w oderwaniu od tradycji Kościoła czy wręcz tworzenie Kościoła na nowo wedle własnych pomysłów, co bardzo ułatwiało – szczególnie na obszarze niemieckojęzycznym – promowanie samego siebie, wygodne usadowienie się pośród modnych lewackich nurtów, a nade wszystko medialne wzięcie.

Kiedy w 1987 r. otrzymywał honorowe obywatelstwo Pentling, bardzo przejrzyście i pięknie sformułował zadanie każdego wierzącego: „Ważne, żeby Kościół nie był nasz, tylko Chrystusowy. Tylko Jego Kościół, którego nie stworzyliśmy my sami, który pochodzi od Niego i który przerasta nasze pomysły, może przetrwać. Potrzeba nam pokory i wiary, aby się na Niego otworzyć”⁴.

Prof. Joseph Ratzinger poszedł niezachwianie swoją drogą. A to znaczy, że konsekwentnie poszedł za Chrystusem, swoim jedynym Panem, którego szczerze miłował przez całe życie. Dla niego rozum i wiara zawsze były i pozostały nierozłączne, podobnie jak nieodłączną składową wiary była i pozostała pobożność, oddawanie czci Panu Bogu, sprawowanie z wielkim pietyzmem liturgii. Niektórzy jego koledzy, których największą namiętnością stało się wygrywanie sporów akademickich, wybrali diametralnie inną drogę.

78-letniemu Josephowi Ratzingerowi, który nie lubił tłumnych zgromadzeń, który wolał ciszę swego gabinetu, towarzystwo książek i słuchanie muzyki, przyszło tymczasem rozpocząć w sędziwym wieku posługę biskupa Rzymu. Mało tego, przyszło mu sterować Piotrową łodzią w czasach permanentnych, stale nasilających się, bezwzględnych ataków na Kościół katolicki, a nawet nieskrywanej nienawiści wobec niego. I jeszcze jedno – po papieżu Polaku nastąpił papież Niemiec, co dla wielu bystrych obserwatorów i znawców historii Kościoła nie było dobrym prognostykiem. Dowodzono, że za każdym razem, gdy na Piotrowy tron wstępował Niemiec, następował za jakiś czas rozłam w Kościele. Dotyczy to zarówno wielkiej schizmy z 1054 r., kiedy panował Bruno von Dagsburg-Egisheim, czyli Leon IX (1049–1054), jak i schizmy zachodniej wywołanej przez Lutra, która stała się faktem podczas krótkiego panowania biskupa Utrechtu (jako Hadriana VI od 9 stycznia 1522 do 14 września 1523 r.). W 1517 r. wyłonił się luteranizm, w 1534 r. – anglikanizm, w 1536 r. – kalwinizm.