Czas bólu i radości

Kochany Ojcze Święty,
piszę kolejny list z rana,
grudniowe słońce rozpala miedziane dachy Krakowa,
wpatruję się, ja, ślepiec, w tajemną Twarz Pana.
Przed białą laską rozumu zwisa ciężka zasłona,
Nie można myśleć o TYM, KTÓRY JEST, bez trwogi,
chociaż Bóg się objawia bez błysków i gromu.
Badania kosmosu odkryły Stworzyciela drogi
nieprzeniknionych przestrzeni wokół ziemskiego globu.
Tak jak na górze Tabor ukazał Bóg swe oblicze,
którego blask drżeniem przejął apostołów,
tak dzisiaj w kosmosie człowiek czuje się niczem,
mimo to szuka wielkości, więc trwa tajemnic połów.

Ale i każdy człowiek jest innym kosmosem,
w głębi którego się skrywa tajemny blask, święty.
Nauka się nie upora nigdy z naszym losem,
bo nie jest tylko cielesny - to duch niepojęty.

Najczęściej w Ewangeliach powtarzam Jana „Prolog",
może dlatego, że w słowach szukam odbicia Słowa,
które było początkiem – Janowy monolog
jest świętą poezją, jakby mową Boga.
Duch Święty natchnął Jana, by w Słowie odkrył Boga
i jedynego Stwórcę wszystkiego, co istnieje,
w istnieniu płonie życie, którego nie zaćmi trwoga,
bo boże życie w ludziach rodzi tylko nadzieję.
Ta światłość z góry Tabor - przecież jest ta sama,
oświeca każdego człowieka, co na świat przychodzi.
Jak słońce na Tatr grani wschodzące zimą z rana,
tak gwiazda wigilijna odblaskiem jest Pana.