Czekamy na Jezusa! Opowieści o świętych na każdy dzień Adwentu

Klotylda Burgundzka

Nie widać już było błękitu nieba ani światła odbijającego się od rzeki. Od kilku godzin unosił się tylko dym i kurz oraz rozbrzmiewały krzyki. Od świtu Frankowie pod wodzą króla Chlodwiga walczyli z Alemanami na brzegach Renu. Ci ostatni, ogarnięci szaleńczą wściekłością, wciąż zdobywali teren.

Chlodwig zatrzymał się na chwilę: jego żołnierze byli dzielni. Zuchy, dobrze się bronili! Jednak jeśli sytuacja się nie zmieni w przeciągu kilku minut, co pozostanie z armii frankijskiej? Trup słał się gęsto po smętnej równinie… Trzeba koniecznie powstrzymać tę masakrę, zanim będzie za późno.

Dlaczego w tym momencie przyszła mu na myśl Klotylda? Przyjdzie czas, aby pomyśleć o żonie, kiedy ta nierówna walka dobiegnie końca i… zapewne zakończy się klęską Franków. Jednak obraz pięknej Klotyldy uporczywie powracał. Odkąd Chlodwig się z nią ożenił, opowiadała mu o swoim Bogu, który pomaga ludziom będącym w niebezpieczeństwie, daje zwycięstwo tym, którzy w Nim pokładają nadzieję… On jednak nie wierzył w Boga Klotyldy. Kobiece wymysły! Bajki dla słabych umysłów…

W tym przerażającym i brutalnym chaosie Chlodwig spostrzegł nagle Aureliana, swego wiernego doradcę. Ten dał mu znak. Chciał mu coś powiedzieć. Krzyknął, aby zagłuszyć trzask włóczni uderzających w tarcze:

– Chlodwigu! Zawierz się Bogu Klotyldy!

Jeszcze trochę i klęska byłaby całkowita. Chlodwig podjął decyzję. Cóż tak naprawdę miał do stracenia? Klęknął na ziemi splamionej krwią:

– O, Jezu Chryste – zawołał mężny wojownik – Ty, o którym Klotylda mówi, że jesteś Synem Boga Żywego, jeśli zapewnisz mi zwycięstwo nad wrogami, uwierzę w Ciebie i przyjmę chrzest w imię Twoje!

Na te słowa, ku zdumieniu Chlodwiga, Alemanowie zaczęli się wycofywać. Ich dowódca padł z ręki frankijskiego żołnierza. Frankowie wstali z kolan znów pełni nadziei. Zbierając ostatnie siły, wznowili atak. Wróg uciekł w popłochu. Działo się to w Tolbiac. Chlodwig zwyciężył. Pozostało mu tylko dotrzymać obietnicy.

W Boże Narodzenie mieszkańcy Reims mogli zobaczyć w związku z tym bardzo osobliwą scenę. Był przejmujący mróz. Chmury wisiały nisko. Ludzie z trudem przeciskali się, aby wejść do Domu Bożego i móc oglądać nabożeństwo. Zobaczyli srogiego króla Franków wkraczającego do katedry. Biskup, który nosił imię Remigiusz, kazał mu uklęknąć na ziemi przed wszystkimi i powiedział do niego:

– Pochyl głowę, dumny Sykambrze! Pal to, co kochałeś, i kochaj to, co paliłeś!

Król Franków został ochrzczony, a wraz z nim jego armia. Co o tym myślała Klotylda? Czy była z tego powodu szczęśliwa? Historia tego nie mówi. Ale to właśnie Klotyldzie i jej wierze zawdzięczamy fakt, że Francja od czasu tego chrztu nosi wspaniałe imię „Najstarszej Córy Kościoła”.