Chwalmy Boga ze świętymi. Jak piękne są Twoje dzieła, Panie!

Święty Franciszek z Asyżu
(1186–1226)
WŁOCHY

Gdyby trzeba było wybrać tylko jednego świętego spośród tych, którzy wychwalali Pana Boga (wł. Laudato si’), byłby to on: Franciszek z Asyżu! Jest świętym patronem ekologii, którego papież Franciszek podaje za przykład do naśladowania już na samym początku swojej encykliki. Rzeczywi- ście, święty Franciszek z Asyżu kochał całe dzieło Boskiego stworzenia: ziemię, zwierzęta i rośliny, ale także wszystkich ludzi, w tym najuboższych i najbardziej bezbronnych. Kiedy widział którekolwiek z nich, miał tylko jedno pragnienie: chwalić Pana!

***

Stojący pośrodku gromady ptaków mężczyzna w długim habicie i sandałach wymachuje ramionami i wyciąga ręce. Zamiast się bać, ptaki zachowują spokój, pozostają u jego stóp i przybywają coraz liczniej. Mały wróbelek wręcz usiadł na jego ramieniu.

Scenę tę obserwuje z daleka przechodzący kupiec. Marszczy surowo brwi. Kiedy przechodzi obok niego kobieta, zatrzymuje ją, by zapytać:

– Kim jest ten mężczyzna w długiej tunice jak włóczęga? – pyta oschle. – Jakiś szaleniec?

Kobieta uśmiecha się do niego.

– Och, on? To Franciszek di Pietro Bernardone.

– Syn Pietro Bernardone mieszkającego w Asyżu? – powtarza kupiec. – To niemożliwe! Znam jego ojca, z którym często robię interesy. Jest zamożny i dobrze mu się powodzi. Jego syn nigdy by się tak źle ubrany nie pokazał.

– Ale to on – powtarza z figlarnym uśmiechem kobieta. – Mówią, iż odkąd Pan Jezus przemówił do niego, Franciszek nie jest już tym samym człowiekiem. Zostawił wszystko z miłości do Chrystusa.

– Oszalał! – fuka kupiec. – Poza tym spójrz, mówi sam do siebie i gestykuluje.

Rzeczywiście, otoczony przez ptaki Franciszek przemawia z zapałem.

– On nie mówi sam do siebie – poprawia kupca kobieta. – Rozmawia z ptakami. Kupiec wpada w złość. Jest wściekły, bo nie lubi, kiedy ktoś sobie z niego żartuje.

– Idź, posłuchaj go, jeśli mi nie wierzysz – mówi do niego kobieta. – Franciszek z Asyżu wierzy, że każde stworzenie Boże jest jego bratem lub siostrą. Od najmniejszej dżdżownicy po najzacieklejszego wilka, wszystkie go słuchają.

Kupiec parska śmiechem: nigdy nie słyszał czegoś tak głupiego.

– Zwierzęta niczego nie rozumieją – szydzi.

– Idź i posłuchaj go – nalega kobieta.

Kupiec nie jest wcale przekonany, ale pali go ciekawość. Podchodzi cichutko, uważając, aby nie spłoszyć ptaków. Na cóż jednak ta ostrożność? Ptaki w ogóle się nim nie interesują. Wszystkie zwrócone są w stronę Franciszka i, prawdę mówiąc, rzeczywiście wyglądają, jakby go słuchały.

– Moi bracia ptaszęta – mówi Franciszek, podnosząc palec, aby je pouczyć. – Macie tysiąc powodów, by chwalić swojego Stwórcę i zawsze Go miłować. Podarował wam pióra jako odzienie, skrzydła do latania oraz wszystko to, czego potrzebujecie do życia.

Kiedy kończy zdanie, kilka ptaków macha skrzydłami i zaczyna śpiewać. Pozostałe wtórują mu chórem.

Kupiec myśli, że to kiepski żart, ale Franciszek kontynuuje:

– Ze wszystkich stworzeń Bożych otrzymałyście największą łaskę. Bóg dał wam niebo jako dom! Nie musicie ani siać, ani zbierać plonów. Bóg zapewnił wam beztroskie życie. Słowa te witają kolejne, pełne aprobaty ćwierkania i pogwizdywania.

Kupiec, który pozostał z tyłu, nagle poczuł się zaniepokojony. Nie wie, co o tym myśleć. Patrząc na Franciszka, rozpoznaje w nim rzeczywiście syna słynnego sprzedawcy sukna z Asyżu. I choć przygląda mu się niezwykle uważnie, nie widzi na jego twarzy niczego, co zdradzałoby oznaki szaleństwa. Przeciwnie, twarz Franciszka promienieje. Tak silnie, że porusza serce kupca.

– Bracie! – woła Franciszek z Asyżu, zwracając się do niego z szerokim uśmiechem – nigdy nie zapominaj chwalić Pana za wszystkie ptaki, które nas otaczają. W nich możesz kontemplować całe piękno dzieła stworzenia. One są świadectwem miłości Boga do świata.

***

Módlmy się wraz ze świętym Franciszkiem z Asyżu

Pochwalony bądź, Panie mój, ze wszystkimi Twoimi stworzeniami,
Szczególnie z bratem Słońcem,
Które daje dzień, a Ty przez nie świecisz,
Jest ono piękne i świeci wielkim blaskiem.
Jest Twoim wyobrażeniem, o Najwyższy.

Pochwalony bądź, Panie mój,
Przez brata Księżyc i gwiazdy,
Stworzyłeś je na niebie jasne, cenne i piękne.

Pochwalony bądź, Panie mój,
Przez brata Wiatr i przez powietrze,
i chmury, i jasne niebo, i każdą pogodę,
którymi wspierasz wszystkie Twe stworzenia.

Pochwalony bądź, Panie mój,
przez siostrę Wodę,
która jest bardzo użyteczna, cenna, pokorna i czysta.
Przez brata Ogień,
którym rozświetlasz noc.
Jest on piękny i radosny, krzepki, i mocny.

Pochwalony bądź, Panie mój,
Przez matkę naszą Ziemię,
Która nas żywi i utrzymuje,
Wydaje różne owoce, barwne kwiaty i zioła.