Wygaszanie Polski 1989-2015
| liczba stron: | 232 |
| obwoluta: | tak |
| format: | 205x250 mm |
| papier: | Serixo 140 g matowy |
| oprawa: | twarda |
| data wydania: | 06-03-2015 |
| ISBN: | 978-83-7553-181-7 |
Od 1989 r., od Okrągłego Stołu, gdzie doszło do zawarcia kontraktu między komunistycznym establishmentem a częścią przedstawicieli "Solidarności", którzy zdradzili idee Sierpnia'80 i ogłosili się samozwańczo elitą narodu, rozpoczęły się powolny demontaż i wyprzedaż polskiego państwa za plecami społeczeństwa. Wraz z niszczeniem państwa dokonuje się od lat zamierzone i w szczegółach zaplanowane niszczenie polskości - zarówno wielowiekowej polskiej tradycji i dorobku kulturalnego opartego na chrześcijańskich wartościach, jak i współczesnej polskiej gospodarki, zwłaszcza przemysłu. Ów tragiczny proceder nazywamy w tej książce "wygaszaniem Polski", bo, jak wykazała walka rządu z górnikami, teraz niczego się nie likwiduje, np. kopalń, lecz - wygasza, kolejne oszukańcze słowo w lewackiej nowomowie.
Wygaszanie Polski lawinowo nabrało na sile po śmierci św. Jana Pawła II i jeszcze przyspieszyło po katastrofie smoleńskiej. Dwudziestu jeden wybitnych autorów - naukowców, publicystów, posłów, specjalistów z wielu dziedzin dokonuje niezwykle trafnej, przenikliwej analizy obecnej sytuacji w naszym kraju. Ci wybitni patrioci analizując postępującą gwałtownie degrengoladę państwa, potrafią zarazem dać odpowiedź na pytanie: co robić, by zatrzymać dokonujący się na naszych oczach kolejny rozbiór Polski.
Leszek Sosnowski 6 Wprowadzenie: Niewola bez kajdan. Rozbiory bez zmian granic
Jerzy Kłosiński 9 Kronika wygaszania Polski
Rozdział I Społeczeństwo
Adam Bujak 21 Przeciw wygaszaniu Krzyża
prof. Andrzej Nowak 29 Polityka wstydu
prof. Piotr Gliński 43 Wygaszanie społeczeństwa obywatelskiego
Krzysztof Masłoń 53 Jest super, jest super, więc o co mi chodzi
Temida Stankiewicz-Podchorecka 63 Rzeczywistość (ob)sceniczna, czyli teatr antypolski
Wojciech Reszczyński 71 Jakie media, takie społeczeństwo
prof. Janusz Kawecki 79 Zło nie nazwane złem przeradza się w jeszcze gorsze
prof. Bogdan Chazan 93 Zamiast ochrony chorych, cyniczna gra pozorów
ks. prof. Dariusz Oko 101 Agresywna walka z rodziną i Kościołem
Rozdział II Gospodarka
prof. Artur Śliwiński 117 Utrata własności prowadzi do utraty suwerenności
Janusz Szewczak 129 Ile pokoleń Polaków będzie spłacać te kosmiczne długi?
Marek Gróbarczyk 137 Osiem lat polskiego odwrotu od Bałtyku
Andrzej Jaworski 147 Za wolność zapłacili stoczniowcy
prof. Marek Sitarz 153 Transport szynowy w Polsce. Czas na decyzje
prof. Jan Szyszko 161 Bez lasów państwowych staniemy się narodem migrujących najemników
Leszek Sosnowski 173 Chore zależności między światem polityki i światem biznesu
Rozdział III Obronność, państwowość
dr Piotr Naimski 185 Energia i niepodległość
dr Grzegorz Kwaśniak 195 Kto nas obroni?
Antoni Macierewicz 203 Przeciwnik musi spodziewać się ciosu wyprzedzającego
prof. Krzysztof Szczerski 215 Polska zwinęła sztandary
Prof. Piotr Gliński
Wygaszanie społeczństwa obywatelskiego
Budowa społeczeństwa obywatelskiego, czyli wolnych, organizujących się oddolnie, odpowiedzialnych za dobro publiczne obywateli, była jednym z trzech – obok demokratycznych przekształceń instytucjonalnych i wolnościowych zmian gospodarczych – celów polskich przemian w 1989 r. Cel ten wynikał wprost zarówno z programu większości środowisk opozycyjnych lat 1970., jak i z programu opozycji „Solidarnościowej”. Warto przypomnieć, że słynny Program Oliwski NSZZ „Solidarność”, nieprzypadkowo znany pod nazwą „Samorządnej Rzeczypospolitej”, przyjęty demokratycznie, mimo licznych prowokacji władz PRL-owskich, jesienią 1981 r., zawierał trzy główne cele programowe: reformy gospodarcze (oparte na idei samorządu pracowniczego); rozliczenie winnych polskich kryzysów politycznych z lat PRL-u oraz wielką reformę samorządności obywatelskiej, budowę owej Samorządnej Rzeczypospolitej. Warto podkreślić, że był to jedyny demokratycznie przyjęty program społeczno-polityczny w Europie Środkowo-Wschodniej po II wojnie światowej do czasów upadku muru berlińskiego…
Niestety – co znowu wydaje się paradoksem kompletnie ignorowanym i celowo „unieważnianym” przez obecne polskie elity rządzące – w Polsce po Okrągłym Stole „udało się” NIE ZREALIZOWAĆ ŻADNEGO z trzech głównych celów programowych „Solidarności”. Nie wprowadzono pracowniczej kontroli nad gospodarką, nie rozliczono winnych PRL-u i – co będzie przedmiotem szczególnej refleksji w tym artykule – zrobiono bardzo wiele, by ograniczyć po roku 1989 rozwój społeczeństwa obywatelskiego. W tym kontekście nietrudno zauważyć, że III Rzeczpospolita właściwie pozbawiona jest społecznej legitymizacji, gdyż sprzeniewierzyła się mandatowi „Solidarnościowemu”. Od zarania nie dążyła bowiem wcale (co początkowo, z uwagi na hipokryzję działań establishmentu nie dla wszystkich z nas było widoczne i oczywiste) do realizacji WOLI Narodu, wyrażonej w demokratycznie uchwalonym programie NSZZ „Solidarność” w roku 1981.
W tym miejscu warto podkreślić jeszcze trzy niezmiernie istotne kwestie. Po pierwsze, społeczeństwo obywatelskie nie jest – wbrew wielu obiegowym sądom – projektem wyłącznie lewicowym czy wręcz lewackim. Posiada zarówno korzenie liberalne (wolnościowe), jak i republikańskie (odnosi się do dobra wspólnego).
Po drugie, współczesne demokracje nie mogą dobrze funkcjonować bez rozwiniętej partycypacji obywatelskiej. Demokracja potrzebuje aktywnych, odważnych i nieobojętnych obywateli. Potrzebuje ich jak powietrza! Przesądzają o tym liczne, swoiste (a więc niezastępowalne przez nikogo innego!) funkcje, jakie pełni społeczeństwo obywatelskie w demokracji. Są nimi: artykulacja ludzkich potrzeb, wartości i interesów; wyrażanie protestów społecznych; kontrola władz na każdym jej szczeblu; współpraca z władzami w procesach przygotowywania i podejmowania decyzji legislacyjnych i politycznych; samodzielne, oddolne organizowanie się do rozwiązywania tysięcy najróżniejszych problemów i zaspokajania potrzeb; wczesne sygnalizowanie zagrożeń; kreatywne przedstawianie rozwojowych alternatyw; aktywny udział w debacie publicznej; wreszcie funkcje edukacyjne i kulturotwórcze.
Bez tego wszystkiego państwo formalnie demokratyczne staje się puste i nieprzydatne dla społeczeństwa. Inna sprawa, że może być wtedy przydatne dla władzy, dla wybranych grup interesów i establishmentu. To dzięki spełnianiu wyżej wskazanych funkcji społeczeństwo obywatelskie może – po trzecie – stać także na straży wartości i kultury moralnej narodu. To jedynie w obszarze jego obywatelskich instytucji może się toczyć prawdziwie wolna, żywa, kreatywna debata o narodowej tożsamości i systemie wartości, o dobru i złu, o zasługach i zdradach, o moralnych podstawach wspólnoty politycznej. A więc tylko wolni, zorganizowani obywatele mogą realnie gwarantować sprawiedliwe rozliczanie rządzących elit, także – co niezmiernie istotne w kontekście Polski – elit z czasów niedemokratycznych, czyli w naszym przypadku, mówiąc ogólnie, rozliczenie PRL-u. A tylko takie rozliczenie mogło być w Polsce prawdziwym założycielskim znakiem nowej, wolnej wspólnoty Polaków. Fakt, że w III RP takie oczyszczenie moralnych podstaw wspólnotowości nie nastąpiło, kładzie się długim, złowrogim cieniem na naszych losach do chwili obecnej. Uwłaszczona nomenklatura, kapitalizm polityczny, postkomunistyczne media i cień służb w Pałacu Prezydenckim, to tylko najbardziej widoczne skutki braku obywatelskiej kontroli nad establishmentem i procesem tworzenia się III RP.
Skutkiem równie tragicznym i niebezpiecznym jest także zniszczona mentalność społeczeństwa i nędza kultury życia publicznego, która akceptuje już właściwie każde zaprzaństwo, kłamstwo czy złodziejstwo grosza publicznego. Mamy też w Polsce do czynienia z najwyższym w Europie poziomem apatii obywatelskiej, zmaterializowaniem i tabloizacją świadomości społecznej, a także bardzo smutnym, szczególnym, zagubieniem się szerokich mas społeczeństwa w marnym konsumpcjonizmie czy nawet hedonizmie, w akceptacji igrzysk i filozofii ciepłej wody serwowanej owym masom przez „elity”. Gdzieś w tym wszystkim duża część polskiego społeczeństwa traci swą tożsamość, traci jakby poczucie swej narodowej odrębności, traci narodowy charakter i wyrzeka się honoru na rzecz serwilizmu i podporządkowania prawu silniejszego. Wybiera rolę sługi u możnych tego świata, na zmywaku gdzieś w Europie, w korporacji, a nawet na kasie w „Biedronce”. Tracimy w tym wszystkim godność, przestajemy być prawdziwymi obywatelami, zdolnymi do obrony swych potrzeb, interesów i honoru. Nasza polityczna wspólnota pada, bo Polacy (na szczęście nie wszyscy) tracą zdolność do jej obrony!
Tracą odwagę do bycia obywatelskim podmiotem, a nie przedmiotem gry i pogardy różnych europejskich i rodzimych „dużych misiów”… Polska tożsamość i polskie państwo są zagrożone, bo brak nam obywatelskiej odwagi. Nie ulega wątpliwości, że tylko dzięki żywym strukturom obywatelskim współczesne demokracje mogą być efektywne i skuteczne. Mogą zapewniać realizację racji stanu danej wspólnoty politycznej. A gdy tych kreatywnych, mocnych instytucji obywatelskich nie staje, demokracja – jak obecnie w Polsce – przekształca się na ogół w jakieś fasadowe, proceduralne monstrum, demokratyczny ersatz, pokraczną podróbę. Zaczyna służyć, jak wskazuje znany socjolog, wielopiętrowym układom klientelistycznym, antyrozwojowym grupom interesów, „elitom”, a nie całemu społeczeństwu.
Powstaje więc zasadne pytanie: jak to było z tym priorytetowym postulatem polskiej opozycji i programowym celem „Solidarności”, z projektem budowy społeczeństwa obywatelskiego w polskiej transformacji? Jak to się stało, że mamy teraz tak duży obywatelski deficyt, że nie potrafimy, jak aktywni, odważni i odpowiedzialni obywatele skutecznie bronić się przed zagrożeniami dla naszej polskiej tożsamości i racji stanu?
Wygaszanie Polski; Robert Tekieli, „Gazeta Polska Codziennie”
„Wygaszanie Polski 1989-2015” jest lekturą pobudzającą do działania. Jeśli nie powstrzymamy trwającej destrukcji państwa i polskości, Polski nie będzie. Będzie biało-czerwona wydmuszka, pusta w środku i całkowicie jałowa. Okazuje się, że aby dobrze opisać współczesną Polskę, trzeba posługiwać się paradoksami. Niewola bez kajdan. Rozbiory bez zmiany granic. W ćwierć wieku udało się przemarnotrawić cały kraj, wszystko stracić bez wojny. Cały czas słyszeliśmy o likwidowanych fabrykach, czytaliśmy, że majątek narodowy przechodzi w niepolskie ręce, od gazet, mąki i cukru poczynając, na Kasprowym Wierchu kończąc. Ale pozbywanie się majątku narodowego odbywało się stopniowo, dla wielu zatem niezauważalnie. A przecież oprócz majątku wyzbywamy się również polskości. Wszak to nienormalność. Stąd degeneracja kultury, plucie na narodowe symbole, manipulowanie historią, tak by polskość przedstawić jako chorobę. Artyści zohydzają wieszczów, wojennych bohaterów, pozytywne wzorce z literatury... Dwudziestu jeden autorów omawia demontaż kolejnych sfer rzeczywistości. Pokazuje, w jaki sposób wygasza się Polskę i polskość. Podczas lektury tej książki wiele znanych wcześniej faktów dopiero zaczęło mi się układać w zaplanowaną przez architektów III RP całość.
Wygaszanie Polski; Krystian Kratiuk, www.pch24.pl
Ćwierćwiecze Trzeciej Rzeczpospolitej to według najpopularniejszych portali internetowych, gazet i telewizji pasmo nieustających sukcesów. Mamy wszak (gdzieniegdzie) nowe drogi, gdzie indziej króla Europy, Pendolino, czyste toalety, finansujemy in vitro. A prawica nadal narzeka, stale coś jej nie pasuje. Dlaczego? Na to pytanie odpowiada kompendium wiedzy o „wygaszaniu Polski” przygotowane przez wydawnictwo Biały Kruk. „Wygaszanie Polski” to album prezentujący w skrótowej formie dramat ostatnich dwudziestu pięciu lat. To dramat niezauważalny okiem przeciętnego telewidza, karmionego propagandą sukcesu. A przecież polskość wygaszana jest na tak wielu płaszczyznach! Autorzy publikacji „Białego Kruka” piszą między innymi o wygaszaniu krzyża, społeczeństwa obywatelskiego, szkolnictwa wyższego, obronności, literatury i czytelnictwa, energetyki polskiej, pamięci narodowej, rodziny, kultury i teatru, polskiej własności i wielu innych dziedzin. Wśród autorów znaleźli się wybitni specjaliści w swoich dziedzinach.
16 marca 2015 r.
Wygaszanie Polski; Mirosław Boruta, www.krakowniezalezny.pl
Po pierwsze: a co w Polsce wygaszane nie jest? Czy jest dziedzina, obszar życia społecznego z którego Polacy mogą i są dumni? A jeśli nawet znajdziemy taki obszar, lub nawet dwa, to co z resztą? Nie chodzi o to, by się zwijać, o to może chodzić wrogom Polski i polskości – chodzi o to, by we wszystkich tych dziedzinach – wymienionych w spisie treści publikacji – zatrzymać te spadki i ruch po równi pochyłej, by odwrócić trendy i ruszyć do przodu. (…) Ta obszerna publikacja krakowskiego wydawnictwa ma przecież kształt aktu oskarżenia, materiału dowodowego, wymierzonego albo w głupców (bo „jeżeli nie potrafisz to nie bądź królem”) albo sprzedajnych „namiestników”, elity kompradorskie, jak nazywa je p. Stanisław Michalkiewicz, choć wobec użycia słowa elity byłbym tutaj niezwykle sceptyczny.