Czesław Miłosz

Ur. w 1911 r. w Szetejniach na Litwie, zm. w 2004 r. w Krakowie.

Poeta, prozaik, historyk literatury, tłumacz, profesor na Wydziale Języków i Literatur Słowiańskich University of California w Berkeley, laureat Literackiej Nagrody Nobla.

Kształcił się w Wilnie, gdzie na łamach prasy debiutował jako poeta; należał do grupy poetyckiej Żagary. Był autorem wierszy zarówno lirycznych, jak i o tematyce historiozoficznej i kulturowej, esejów (m.in. „Zniewolony umysł”, „Rodzinna Europa”), powieści („Dolina Issy”, „Zdobycie władzy”), przekładów (m.in. „Księga psalmów”, „Księga Hioba”, ), historii literatury polskiej w języku angielskim.

Otrzymał wiele prestiżowych nagród oraz doktoraty honorowe wielu uniwersytetów m.in. Jagiellońskiego i Harvarda. Po wielu latach pobytu za granicą ostatni okres życia spędził w Krakowie. Pochowany został w Krypcie Zasłużonych na Skałce.

W albumie Białego Kruka „Serce Litwy. Wilno” wspomina wierszem i prozą swoje młodzieńcze wileńskie lata i oprowadza po miejscach szczególnie mu bliskich.