Anonimowy katolik

Dzień, w którym wszystko się zaczęło     9

Dziwne zaproszenie       15

Obsesja               31

Sztuka zawierzenia          41

Wszyscy chcemy, by nas kochano            53

Bóg jest słaby    69

Mój pierwszy szok           83

Kim są moi idole?            95

Życie jest piękne, mimo wszystko            107

Dlaczego ja?       119

Co dalej?             141

Nowa miłość w moim życiu         151

Koniec despotów             161

Emocje się uwalniają      177

Powiedz tylko słowo, a będzie uzdrowiona dusza moja  185

O Autorze           191

Dzień, w którym wszystko się zaczęło

Mój syn skończył właśnie trzynaście lat i młodość pędzi, śpieszna jak wiatr, niszcząc bezlitośnie wszystkie wdzięki, którymi tak hojnie obdarowało go dzieciństwo. W mgnieniu oka ten mały, ruchliwy człowieczek tryskający energią stał się długą tyczką, przybierającą chyba centymetr dziennie. Jego naturalna energia spadła z dwustu dwudziestu wolt do dziesięciu, a długie ciało, zmęczone szybkim wzrastaniem, przybiera kształt mebli, na których spoczywa, przypominając plastyczne zegary Salvadora Dalego. Drażni matkę swoją inercją i irytuje swoje dwie siostry sztubackimi żartami. Pucołowata twarzyczka mojego kochanego chłopczyka o psotnym spojrzeniu przekształciła się w wydłużoną głowę o szerokiej szczęce, pustych niekiedy oczach i wiecznie tłustych włosach. Obserwuję te przemiany życzliwie i z czułością, nie martwiąc się niepotrzebnie, aż do dnia, w którym otrzymujemy niepokojące wiadomości ze szkoły: Ostrzeżenie o złym zachowaniu i ostrzeżenie o złych wynikach w nauce. Zagrożone przejście do drugiej klasy.

W tej sytuacji żona przypomina mi, że jestem w tym domu mężczyzną, oficjalnym autorytetem, któremu przypada prawo, przywilej i obowiązek umówienia się na spotkanie z wychowawcą z gimnazjum. Po nieodzownej rozmowie z przedstawicielem edukacji narodowej powinna tego samego wieczoru nastąpić „męska rozmowa” jak się patrzy, twarzą w twarz z moim krnąbrnym synem, w jego nieposprzątanym i nieprzewietrzonym pokoju. Zachęcany, namawiany i popychany przez matkę moich dzieci, stękam niczym zmęczony stary lew, a w końcu podporządkowuję się z uległością i niezadowoleniem urzędnika, któremu przerwano sjestę.

Umówiłem się na spotkanie, które ma się odbyć tego popołudnia. Myślałem o nim przez cały dzień. Ten termin dręczy mnie jak nieznajomy ból. Co mogę powiedzieć owemu nauczycielowi historii, by bronić mojego syna? Czuję się bezsilny, a zarazem napawa mnie dumą świadomość wypełniania rodzicielskich obowiązków.

Oto cały paradoks ojcostwa: człowiek czuje się zarazem bezbronny i pełen niezwyciężonej siły. Tak naprawdę całą moją uwagę pochłania praca realizatora i producenta telewizyjnego, a słabe wyniki syna wydają mi się mniej ważne niż najbliższe zebranie u nadawcy. Sprzedaż nowego programu zawsze mnie ekscytuje, natomiast stawienie się przed obliczem przedstawiciela oświatowej hierarchii w sytuacji, w której nie mogę mu przeciwstawić nic poza dobrą wolą, onieśmiela mnie i zniechęca.

Przybywam do szkoły pół godziny przed czasem, tak bardzo obawiam się, że mógłbym zrobić złe wrażenie. Podczas gdy przechadzam się po podwórku, czekając na swoją kolej, wracają wspomnienia z czasów, gdy sam chodziłem do szkoły - i wywołują niesmak. Sam byłem pilnym, sumiennym uczniem, a także grzecznym i posłusznym synem. Cieszę się, że skończyłem studia, znalazłem ciekawe prace i coś osiągnąłem zawodowo…

Jednak zdarzało mi się też żałować, że byłem tak układny, tak grzeczny, a bez wątpienia również tchórzliwy. Często mam wrażenie, że jestem stary od urodzenia. W ciemnym podwórku usłanym szeleszczącymi liśćmi platanów grzebię w pamięci, szukając jakiejś chropowatości, która mogłaby świadczyć o moim dziecięcym buncie. Nagle uderza mnie dziwna zbieżność: w drugim trymestrze pierwszej klasy podobnie jak mój syn przeżyłem niespokojny okres, jedyny w poza tym nienagannej szkolnej karierze. Podczas tych kilku tygodni, kiedy sobie odpuściłem, świetnie bawiłem się z kolegami. Też zresztą otrzymałem ostrzeżenie i słabe świadectwo. Po tym krótkim okresie wzięła się za mnie matka. Czasy były niespokojne: w obliczu dwóch kryzysów naftowych, szalejącej inflacji i rodzącego się bezrobocia, matka potrafiła z przerażającą precyzją ukazać mi całą niepewność i grozę życia. Skończyło się to dla mnie małą depresją, co dzisiaj wydaje mi się w pełni zrozumiałe; w końcu dzieciństwo skończyło się dla mnie nagle, nie zdążyłem tego nawet zauważyć. Słodki blask beztroski był mi już odtąd na zawsze obcy.

Jakaś kobieta odchodzi w noc. Teraz moja kolej. Wychowawca mojego syna jest uprzejmym człowiekiem o siwych włosach i łagodnym głosie. Moje dzieci twierdzą, że ma w szkole świetną opinię. Wszyscy go lubią. Siadam naprzeciwko niego w nagłym onieśmieleniu. Kiedy tylko się przedstawiłem i zacząłem mówić o moich niepokojach, przerwał mi: – Proszę pana, wolę panu powiedzieć od razu: pański syn nie ma żadnego większego problemu, ma nawet talent do nauki. Zresztą bez trudu przejdzie do następnej klasy. Dostał od nas dwa ostrzeżenia, bo chcieliśmy go przestraszyć, ma tendencję do pobłażania sobie.

Przez chwilę na mnie patrzył, po czym dodał: – Powinno to pana uspokoić. Spotkanie się skończyło. Trwało dwie minuty z zegarkiem w ręku. Miałem już wstawać i wracać do swojego życia, ale poczułem chęć porozmawiania z tym człowiekiem. Uśmiechnąłem się niepewnie, po czym zacząłem opowiadać mu o trudnościach, jakie napotykam wychowując swoje dzieci. Bez wahania otworzyłem przed nim serce. Opowiedziałem mu o przytłaczającej obecności mojego ojca i o tym, jak czasami gasił we mnie resztki pewności siebie. Nawet dzisiaj muszę zdobywać się na ogromną odwagę, żeby wypełnić obowiązki, które dla mężczyzny są czymś normalnym… Nie chcę zatem traktować mojego syna w sposób, który na mnie samym zostawił poważne blizny. Z drugiej strony nie chcę również okazać się pobłażliwy. Mam świadomość tego, że destrukcyjny autorytet, z jakim się zetknąłem, paradoksalnie pomógł mi się ukształtować.

Nauczyciel słuchał mnie z enigmatycznym uśmiechem na ustach, kiwając niekiedy głową. Jego jasnoniebieskie oczy były pokrzepiające. Nagle podniósł palec.